“Gazetari shkrun gazeta, ma shumë rrena se të vërteta”, është bejtja që kam dëgjuar miliona herë që kur isha i vogël dhe pasionin tim për ketë dreq pune po e shprehja naivisht me krenari.
Dikush për të bërë humor (të zi sterr), dikush sepse kishte dëgjur dikë, dikush nga injoranca e dikush nga paragjykimi, po mundoheshin të më tregonin se po nisja zbathur një rrugë me gastare të thyera. Një rrugë ku do të gënjeja më detyrim (vitet e para), sepse pastaj rrena do të kthehej në diçka argëtuese. Me pak fjalë, ky ishte mendimi i një pjesë te popullit për pushtetin e katërt.
Çuditërisht, bejtja mu kujtua kur truproja i prokurores me korrespondencë, shtyu gazetarin me kohë të plotë për të mos e lejuar ta pyeste për milionat e dhuruar grabitësve (se vjedhje është qesharake të thuash, kur ndodh në vendin më të sigurt në vend). Po prapë çuditërisht, kjo është i vetmi rast kur nervozizmi dhe e qeshura më janë dukur njësoj. Fytyra e vrenjur e truprojës dhe të qeshurat naïve të “bejtexhinjve” më përcollën të njëjtin mesazh: Gazetar hesapi! A kemi faj ne për këtë?! – Po, sigurisht!
Ministri na thotë që ka reforma të jashtëzakonshmë më shëndetësi, dhe ne nuk e pyesim pse të atin e ka operuar në Gjermani.
Ministri na thotë që arsimi po lulëzon, ama ne nuk e pysim pse djalin po e shkollon në Oxford. Por të gjitha fajet tona, nuk e justifikojnë aspak kthimin e gazetarëve në një tabelë qitjeje. Pavaresisht mëkateve, gazëtarët janë kreditorë që rendin nëpër terren me këmbë te lagura e barkun “në dietë” per të përcjellë protestën, vrasjen, aksidentin, festivalin e koncertin.
Institucionet duhet të mbledhin mendjen (ato pak që kanë) dhe të krijojnë për ne një ndjenjë të përzier mes respektit e frikës! Qeveria dhe opozita (e vjetra dhe e reja bashkë) te hartojnë një ligj për mbrojten e gazetarëve, që shtyhen e nënçmohen në krye të detyrës. Dhe mbi të gjitha, populli ta shprehë talentin për bejte për ata që u paguan me taksa darkat 3 mijë euroshe, makinat luksoze e pushimet në Karaibe.
