Një ditë maskat bien, ato nuk janë të përjetshme. Bashkë me shembjen e përdhunshme të Teatrit Kombëtar, Edi Rama ka rrënuar edhe imazhin që ndërkombëtarisht, me aq shumë kosto dhe dredhi pati kultivuar në vite: atë të një politikani që frymëzohet nga artisti që ka brenda vetes. Nëse kjo klishe ka dalë boje prej kohësh në Shqipëri, asaj me sa duket po i vjen fundi edhe në Europë.
Nata e 16 majit, kur si një diktator tipik, në fundjavë dhe në kushtet e gjendjes së jashtëzakonshme, ai vendosi të fusë fadromat mbi një godinë historike ka shënuar kthesën e madhe.
Gazeta e referencës në Francë, “Le Monde”, sot i ka kushtuar një artikull të gjatë antitezës midis klishesë të artistit të dikurshëm që leu plot ngjyra Tiranën dhe kryeministrit që sot shkatërron trashëgiminë. “Le Monde” del edhe përtej etikës së saj gazetareske, duke vënë që në titull togfjalëshin “Akt barbar”.
Po t’i hedhësh një sy pasqyrës së shtypit të mediave më prestigjioze në botë, shumicën e të cilave “Lapsi.al” i ka botuar, epitetet për kryeministrin shqiptar janë të frikshme. Askund nuk gjen më jehonën e njeriut të kavaletit, ngjyrave dhe penelave. Ato janë zëvendësuar me togfjalëshat “grusht shteti”, “truall për ndërtim”, “autokrat si Vuçiçi”, “aferë korruptive”. “Puç në kohë pandemie” e quan shembjen e Teatrit, austriakja “Der Standart”. “Artisti që ka zhgënjyer shpresat e të rinjve që sot po braktisin vendin”, vazhdon francezja, “Liberation”. Sloganet kundër rikthimit të diktaturës nuk përdoren rastësisht, vë re “Il Fatto Quotidiano”. Ndërsa “Frankfurter Allgemeine Zeitung” i ka tërhequr vëmendjen shurdhëria ndaj thirrjes së BE-së për dialog.
Pra, si kurrë më parë, ka një konsensus për ta vizatuar ndërkombëtarisht Edi Ramën, ashtu sikurse e njohin edhe shumica e shqiptarëve.
Me shembjen e Teatrit duket se maska e tij e fundit është grisur. Propaganda të cilës i frynin gratë që ai ka katapultuar në politikë, duke e quajtur si “brand-i i Shqipërisë në botë”, apo “artisi me famë ndërkombëtare” tashmë është rrëzuar. Bashkë me të, ka rënë edhe teknologjia 20-vjeçare e mashtrimit të të huajve (me fabulën e artistit revolucionar) për ta përdoruar atë më pas si mjet për të sunduar shqiptarët.
Natyrisht, çmimi për të nxjerrë në pah këtë të vërtetë ishte i madh. Tirana nuk do të ketë më një nga stolitë e saj, qytetarët ndihen më të pafuqishëm dhe më të ligështuar, dhuna shtetërore ka marrë përmasa të papara… Por gjithsesi, në fund të kësaj errësire duhet parë pak dritë në fund të tunelit. Miti i politikanit artist, i sponsorizuar ndërkombëtarisht me këmbëngulje për 20 vjet, është rrëzuar bashkë me projektin e Giulio Bertesë. Çfarëdo që të ndodhë, ai nuk është më i rikuperueshëm.
