Përgjigja ndërkombëtare ndaj krizave të fundit e ka bërë të qartë se miti i moderimit iranian është i gjallë. Shumica e vendeve evropiane mbeten të bindur në idenë e negociatave me disa përfaqësues të regjimit iranian, me supozimin se ata përfaqësojnë një fraksion që është në kundërshtim me linjat e ashpra si lideri suprem Ali Khamenei dhe Trupat e Gardës Revolucionare Islamike (IRGC). Por ky supozim është i pabazë dhe shfrytëzimi i vazhdueshëm i Teheranit nga bashkëbiseduesit e huaj duhet të tregojë qartë se supozimi është i dëmshëm për sigurinë globale.
Kur presidenti aktual i regjimit, assan Rouhani, u zgjodh në 2013, shumë politikëbërës perëndimorë e përqafuan atë si një shenjë se reformat thelbësore ishin në pritje. Disa madje i portretizuan zgjedhjet si një lloj triumfi i vonuar për protestat e vitit 2009 që shpërthyen katër vjet më parë rizgjedhjes mes debateve të paraardhësit të Rouhanit, Mahmoud Ahmadinejad. Ato protesta u shtypën brutalisht dhe kërkesat e njerëzve u refuzuan. Kjo duhet të ishte cilësuar si një e dhënë që idetë e Rouhani-t ishin iluzive. Kushtet e brendshme në Iran nuk treguan asnjë shenjë përparimi gjatë mandatit të parë të Rouhani. Përkundrazi, epoka duket se do të përcaktohet së shpejti nga shtypja e shtuar e kundërshtarit politik dhe liria e fjalës në përgjithësi. Ky nuk është një regjim i përbërë nga ekstremistë dhe reformistë që bëjnë thirrje për dominim; është një diktaturë fetare e pandryshueshme, ku të dy fraksionet betohen për besnikëri ndaj një personi të vetëm në pushtet ndërsa punojnë së bashku për të coroditur kundërshtarët e huaj për t’i bërë një sy qorr para axhendës së tij me shpresën për të promovuar reformat e brendshme që nuk do të vijnë kurrë.
