Deniz Baysal (Hazan): Fama nuk më ndryshoi e as nuk më pasuroi
Prindërit e saj u ndanë kur ai e vogël. Jeta e saj po luftonte. Ishte një kloun për një kohë në një teatër në vendlindjen e saj, në projektin e tyre të parë serial, kërkuan një aktore tjetër. Ishte më e bukur se ajo por Deniz nuk u dorëzua. Erdhi në Stamboll dhe punoi pa ndalur. Tani është aktorja më e kërkuar e roleve kryesore. Deniz Baysal, ylli i serialit Fazilet dhe të bijat e njohur si Hazan vjen në një rrëfim ndryshe mbi jetën e saj dhe planet. A ka ndryshuar jeta e saj që kur është bë e famshme dhe sa është pasuruar!?
Keni qenë befasi në rolin e aktores nga një basketbolliste, si filloi puna në seriale dhe atë pikërisht në role kryesore, na e përshkruaj pak historinë?
U bashkova me ekipin e basketbollit me udhëzimet e nënës sime. Por unë isha aq i dobët, basketbolli nuk më shkonte për shtat. Pastaj rastësisht kalova në krahun e teatrit. E doja shumë. Kam luajtur në Teatrin e Komunës Karşıyaka. Në atë kohë, unë isha gjithashtu një klloun dhe shfaqje toke. Kam punuar atje për nëntë vite.
Si u futët në botën e televizionit?
Hunda më ishte thyer ndërsa luaja basketboll. Kam bërë operacion në moshën 18 vjeçe. Mësuesi im i teatrit donte të më regjistronte në agjenci. Gjysma e fytyrës time është vjollcë, unë shkova në takimin e parë me fasha. Pastaj fotografitë e mia u morën pas takimit. Një vit më vonë, erdhi një ofertë për serinë e përditshme televizive ‘Deep Ëaters’ të xhiruar në Izmir. Më lejoni të rrëfehem pasi më zgjodhën mua, një vajzë tjetër vazhdoi të kërkonte.
A nuk ju pelqyen juve?
Ata thanë, “Mirë, kjo vajzë është e bukur, por kjo është edhe e bukur dhe askush nuk mund të luajë”. Unë isha duke thënë: “Babai im më la, të gjithë le të largohen sepse isha tashmë jetime”!
Megjithë përvojën nëntë vjeçare si ishte?
Në teatër, e gjithë hapësira është e juaja. Lëvizjet tuaja janë të mëdha, jeni të lirë. Por duhet të veproni sipas kamerës në shfaqje. Kam mësuar se si të zvogëloj imitimet dhe të marr dritën në 116 episode të xhiruara për atë seri. Tani po qesh dhe po shikoj shfaqjen time në atë dramë. Por është një gjë e mirë. Po të kisha ardhur nga Izmiri në Stamboll pa u penduar, mbase nuk do të më kishin dhënë një mundësi.
Jeni fëmijë i vetëm?
Është pak e komplikuar kjo gjë.
Sa i ndërlikuar mund të jetë numri i vëllezërve dhe motrave?
Kam një motër më të madhe nga burri i parë i nënës dhe një motër tjetër nga gruaja e parë e babait tim. Pastaj prindërit e mi martohen, vij në jetë unë.
A ndalojnë prindërit tuaj në atë pikë?
Jo, ata largohen kur unë isha pesë vjeç. Nëna ime nuk u martua, por babai im u martua përsëri.
Babai juaj është goxha flirtues?
(Qesh) Ne gjithashtu e kemi të vështirë të numërojmë martesat e tyre. Le të mos themi flirtues, por dikush që nuk i pëlqen vetmia.
Me kë qëndrove?
Nëna ime, motra ime që ishte nga burri i saj i parë, gjyshja ime dhe unë qëndruam së bashku. Ne kishim një luftë për gratë së bashku. Nëna ime kishte vështirësi, por asnjëherë nuk u tregua. Sot them se ai është nëna ime. Ajo është një grua shumë sfiduese. Mundi kancerin. Sëmundja e saj filloi me kancerin e gjirit, ne e kapërcyem atë. Ai bëri metastaza në mushkëri katër vjet më vonë. Tani është e pastër falë Zotit.
A keni qenë nën presionin e lagjes në atë kohë?
Jo, ky mund të jetë një avantazh i të qenit në Izmir. U rritëm shumë të lirë. Ishim në rrugë dhe kishte besim.
Si u reflektua rritja pa baba në marrëdhëniet tuaja me meshkujt?
Gjithmonë kisha frikë për meshkujt. “Babai im më la, të gjithë largohen”, po thoja. Shkova në Reiki, u futa në biznesin e energjisë dhe i pastrova të gjithë. Nuk mund të mendoj aq shumë sa të mund të veproj në skenën e dashurisë.
Ju thatë “Unë kisha frikë për burrat” por keni qenë me Barış Yurtçu, solist i grupit Kolpa?
Saktësisht. Rrofte reiki! Menaxheri im ishte një partner. Ne u njohëm përmes tij, kemi qenë së bashku për 1.5 vjet.
Në një intervistë, i dashuri juaj tha: “Nuk mund të shikoj skenat e puthjeve të Denizit”?
As unë nuk mund ta shikoj nëse do të kishte një film Nuri Bilge Ceylan ose një skenë seksi në skenar. Para kësaj, unë kam mendimin tim: Nuk mendoj shumë se mund të aktroj në skenën e seksit.
Edhe nëse është një skenë shumë e nevojshme nga pikëpamja e skenarit?
Lakuriqësia në një farë mase. As estetikisht nuk më pëlqen. Filmi, regjisori, aktorët janë të rëndësishëm, por lakuriqësia përdoret sot, nuk jepet si diçka e natyrshme. Dallimi im, sinqeriteti.
Ju keni luajtur në shumë seriale televizive. Çfarë ju çoi në këtë pikë? Bukuria, talenti?
Nuk jam një person që e adhuroj veten, por arsyeja pse u zgjodha në fillim ishte bukuria. Talenti është i përfshirë tani, prandaj ndihem rehat.
Çfarë ju dallon nga brezi i ri i aktorëve?
Sinqeriteti. Disi, edhe nëse ajo që është shkruar në skenar është kundër meje, unë bind veten dhe luaj.
Ëndrra juaj për të ardhmen?
Jo, nuk kam!
Si do ta përshkruanit veten për dikë që sapo ju ka njohur?
Gjithmonë e qeshur, energjike, e brishtë, por e lumtur …nuk lëndoj askënd, por mos shkel në damarin tim, do ishte keq pastaj. Nuk bëj asgjë pas askujt, por nëse shoh një gabim, do ta fshij. Dua gjithçka tani dhe jam e fiksuar.
Portretizoni një personazh i cili është i dashuruar me dy vëllezër e motra në serialin televiziv “Fazilet Hanım ve Kızları”. A nuk hezituat kur lexuat për herë të parë skenarin?
Kjo nuk ishte ajo që unë pranova. Nuk ishte në plan të ishte me vëllain e vogël deri në 40 episode dhe më pas të kthehej te vëllai i tij. Pastaj me ndërhyrjet dhe ndryshimin e temës, historia shkoi në anën tjetër. Më vonë u përpoqëm të gjejmë mënyrën e vërtetë.
Publiku i serialit është i ndarë në lidhje me cilin nga vëllezërit dhe motrat të zgjedhin. Po sikur të të ndodhte në jetën reale?
Larg shtëpive (qesh). Po të isha Hazan, do të zgjidhja Yağız. Sepse ai është më i vëmendshëm.
Seriali tregon gjithashtu historinë e një gruaje. Edhe ju u rritët në një familje me katër gra. A është e vështirë të jesh grua në Turqi?
Është e vështirë të jesh femër në botë. Kjo ka të bëjë me këndvështrimin e burrit dhe nuk ka orientim racor.
A keni ndonjë shqetësim për Turqinë?
Kam probleme me botën. Elefantët luftojnë, milingonat vdesin. Ka qenë gjithmonë kështu, dhe është e njëjta gjë edhe sot. Shpresoj që ky urdhër të ndryshojë, por urdhri 100-vjeçar është këtu.
Nuk keni shpresë?
Nëse nuk e mbaj shpresën time, unë kam mbaruar. Prandaj ka gjithmonë. Në dy vitet e fundit, kam kuptuar shumë për veten dhe jetën. Në të kaluarën, çfarë do të mendonin njerëzit, çfarë do të thoshin, jetoja në mënyrë që të mos i thyeja zemrën askujt, tani po filloj të jem egoiste dhe më pak e palumtur. Kam zbuluar veten time. Të jesh i njohur nuk ka ndryshuar asgjë në jetën time. Unë dua që njerëzit të thonë “Ne ju duam shumë” në rrugë. Financiarisht, nuk ka ndryshuar shumë. Bleva një makinë për veten time. Por nuk kam mendje biznesi. Nuk më pëlqen shpenzimi i panevojshëm. Përdor edhe bukë të thatë dhe bëj croutons.
