OPINION

Nocturne (2) me Gëzim Kamen

15:00 - 12.06.21 Përparim Kabo
GSH APP Download on Apple Store Get it on Google Play

I dashur Gëzim vijoj duke lexuar në faqet e librit të jetës tënde. Sonte është një natë e shenjtë nata e Krishtlindjes. Kjo natë sublime në dhomën time është e shoqëruar me muzikën e Joseph Haydn, “Te Deum.”  Po e pres lindjen e Jezu Krishtit me rrëfenjën për kryeveprën tuaj skenike:“Apologjia e Vërtetë e Sokratit.” Është e drejtë ajo që Ju nënvizoni. Teatri nuk mund të kuptohet pa filozofinë.  Niçe shkruajti librin e tij mbi tragjedinë greke dhe pjesërisht ai ishte i interesuar për teatrin gjithsesi.  Schopenhauer e shpalli Shekspirin një gjeni – në kuptimin e tij të veçantë për ‘gjeniun’. Ai mendoi se tragjedia ishte forma më domethënëse e poezisë, se Shekspiri ishte poeti më i madh tragjik dhe se Hamleti ishte kryevepra e tij supreme. Shumë figura kryesore në historinë e filozofisë menduan se teatri ishte jashtëzakonisht i rëndësishëm. Edhe në kohët moderne kjo çështje është shtruar dhe mendimi kritik i filozofisë së artit është shprehur për të. Në studimin e tij me titull “Teatri dhe Filozofia” studjuesi Tom Stern, një personalitet i artit dhe kritikës shprehet kështu për këtë raport. “A ka diçka filozofike për të thënë në lidhje me teatrin? Ndoshta brenda filozofisë së artit, ka pak material që i kushtohet teatrit, krahasuar me muzikën, filmat dhe romanet. Cilido mund të marrë probleme të filozofisë së artit dhe t’i zbatojë ato në teatër; por është e vështirë sepse teatri përbën një zonë të pavarur studimi. Edhe një ose dy probleme filozofike të cilat kanë etiketime teatrale, merren shpesh dhe jo padrejtësisht si problemet më të gjera në filozofinë e artit. Problemet e kënaqësisë tragjike, janë aplikuar në romane, skulptura, filma dokumentarë dhe deri te udhëtimet me karroca me rrota. Katarsis – nëse ekziston si një konceptim filozofik kuptimplotë, i pavarur nga kureshtarët por në të vërtetë gjëegjëza e pazgjidhshme eksegetike (është një shpjegim kritik ose interpretim i një teksti, veçanërisht i një teksti fetar. Tradicionalisht termi u përdor kryesisht për punën me Biblën.) – është marrë nga shumica e shkrimtarëve, duke përfshirë Aristotelin, ndoshta si tipar i tillë më shumë sesa i teatrit.” Teatri në forma të ndryshme vazhdon të jetë popullorë, krijues, lëvizës, e i diskutueshëm, financiarisht i vlefshëm dhe që zotëron një numër gjërash të tjera, që të paktën disa njerëz i presin nga arti. Për më tepër, shumë filozofë kanë shkruar drejtpërdrejt në lidhje me teatrin (Platoni, Aristoteli, Hume dhe Niçe janë disa prej tyre) …disa ishin gjithashtu dramaturgë të shquar si (Seneca, Machiavelli, Lessing, Rousseau, Schiller dhe Sartre, për shembull, nga të cilët të paktën tre i përkasin gjithashtu grupit të parë). Më së fundi, shumë nga shqetësimet tradicionale të filozofisë si – e vërteta, realiteti dhe përfaqësimi, veprimi dhe pasojat e tij, duke jetuar llojin e duhur të jetës – janë hulumtuar në një larmi kontekstesh teatrore. Akoma, ideja që mund të ketë një fushë studimi interesante ose të pavarur kushtuar marrëdhënies midis filozofisë dhe teatrit duket shumë e largët.”  Kështu e mbyll arsyetimin e tij Tom Stern. Ja përse i dashur Gëzim unë jam njësh me mendimin tuaj se teatri nuk mund të bëj pa filozofinë. Regjizorët që kanë një kuptim të tillë epistemologjik për materien teatrore dhe udhëhiqen nga kjo qasje kur e ngrenë pjesën në skenë, realisht trondisin me vëniet e tyre skenike. Idetë vijë natyrshëm në atë lumë antropologjik i cili quhet karakteri njerëzor. Kjo ndërkallje është sa filozofike po aq edhe artistike dhe së fundmi teatrore skenike. E kundërta, dhe kjo ndodh jo rrallë, është moskuptimi i filozofisë së veprës. Për pasojë inskenimet jam të ftohta të joshura nga efekte të jashtëme, që përcjellin emocionin si spektakël dhe ku mungojnë ndjeshmëritë e thella të bashkëbisedimet mes artit ideve dhe vetëdijes njerëzore. Më ka qëlluar të shoh kryevepra të antikitetit realizuar nga trupa të ndryshme, shqiptare dhe te huaja, është i dallueshëm ndryshimi. Kopjimi i modernitetit si formë është vetvrasje e artit. Kjo sjellje në regjizurë është një veprim tregu dhe prej tregëtarësh. Nëse regjizori nuk zberthen dot tharmin filozofik të veprës, atëherë aktorët përcjellin thjesht tekstin me gjuhë, veprime e lëvizje skenike. Ju i dashur Gëzim Kame dhe disa regjizorë të tjerë keni ndërtuar shkollën e regjizurës me ide, me qënie dhe karaktere te besueshme. Arti juaj është ndërtuar si i tillë dhe ka mbetur në kujtesën e publikut. Ajo që kanë bërë regjizorët tanë më të mirë, ju jeni njeri syresh, në gjykimin tim; është ngjizja e personazhit dhe tekstit me shpirtin njerëzor, shkrirjen e tyre duke i sjellë ne skenë si një ngjarje reale e krijuar në ato momente që po ndodh në skenë dhe jo thjesht si një histori skenike që po tregohet me lojën e aktorëve. Kjo arritje lidhet me atë çka ju nënvizoni, që ne kemi talente, pra njerëz-artistë që me përvojën dhe jetën e tyre, me botën e ndjenjave dhe të mendimeve, të përjetimeve dhe emocioneve, ata shpërfaqin një teatër të brendshëm jetësor. Gjithashtu gjykoj se besueshmëria dhe kënaqësia artistike lidhen me sendërtimin estetik dhe dramatik skenik të ideve themelore të filozofisë së jetës njerëzore. “Apologjia e vërtetë e Sokratit” është një “mrekulli skenike”, në gjykimin tim jo thjesht për kombinimin ku takohen e kaluara historike dhe universaliteti vlerave të saj, njeriu dhe njerëzimi i sotëm si dhe tingëllimi identifikues aktual shqiptar. Mendoj se në kushtet që u vu në skenë kjo monodramë, luajti rol të dorës së parë gjendja emocionale dhe psikologjike e gjithë shoqërisë e cila ishte e përshkëndisur. Frika, llahtari, pasiguria apo gjëndje të tjera alarmante, ishin të lidhura me një megandjenjë që pllakosi si patologji, ZHGËNJIMIN e një shoqërie të tërë e cila sapo kishte dalë nga sistemi i dikurshëm totalitar komunist dhe kishte ndërtuar iluzionet gëzimplota për kapitalizmin. Humbja e parave në firmat rentiere piramidale, ishte si vjedhja e një ëndre sa individuale aq edhe shoqërore. Kalvar zhënjimesh jeta e njeriut, dje nga sistemi sot nga (keq)qeverisja. Kjo gjëndje siguronte reagimin e publikut në sallë dhe përfshirjen e tij me lojën e shkëlqyer të Mirush Kabashit ndaj shfaqja përftoi dhe ribërjen e brendëshme emocionale. Në çdo shfaqje nga e para te e 10-ta apo 30-ta, të gjithë ndryshuam. Reagimi i publikut ndihmoi të kuptohej çfarë ishte prishur mes njeriut dhe shtetit. Vepra nuk mbron Sokratin, ai e pranoi akuzën dhe dënimin. Vepra juaj skenike i bën mbrojtje dinjitetit njerëzor të njeriut pa pushtet dhe tregon se çfarë ndodh me njeriun me pushtet, se si ai zhbëhet sepse për të nuk ekziston virtyti (ide-shqetësimi) që e kishte parashtruar Aristoteli te vepra e tij madhore Politika….




“Apologjia jote” Gëzim solli në skenë fal mesazheve që nënvizonte, ndjeshmëri të larta sepse i bënte gjygjin publik “njeriut me pushtet”, e zhveshi atë nga autoriteti dhe duke mposhtur frikën (derisa Sokrati e kishte pranuar dënimin me vdekje nuk kishte frikë nga ajo) ai kthehet në akuzator duke i bërë gjygjin pushtetit dhe duke e paralajmëruar njerëzimin për veset e njerëzve me pushtet. Kambana që binte porosiste: “mos besoni, mos krijoni iluzione, mos u tregoni naivë. Pushteti është një orgji vesesh e pushtetarëve që ka si dekor veshjet hipokrite me qëllim krijimin e besimit të verbër të njeriut të thjeshtë. Këto kumte ju i keni theksuar aq bukur. Itinerari i zhbërjes se dinjitetit njerëzor tek ai që shëndrohet në pushtetmbajtës, vetëm nga forma duket se ka ndryshuar historikisht. Në thelb është po i njëjti karakter sa kohë që pushteti mbetet i pushtetarëve dhe jo i qytetarëve. I vetmi qytetar i lirë është Sokrati që i flet hapur dhe ballas pushtetit dhe pushtetarëve. Pjesa është një hymn i kurajës dhe ç’nderimit të hipokrizisë e cila quhet formalisht “pushteti i popullit”. Në fakt pushteti i popullit është vetëm liria e Sokratit për të demaskuar pushtetin shtetëror të korruptuar. Këtë na mëson Sokrati me Apologjinë e tij/ tuajën i dashur Gëzim. Njeriu mund të jetojë ose me gënjeshtrën ose me të vërtetën. Kjo ndarje nuk është kaq e thjeshtë. Mbrojtja e dinjitetit njerëzor është një dramë njerëzore që luhet kudo dhe në çdo kohë, është një dramë e hapur sa kohë do jetojë njerëzimi. “Apologjia, e cila u shkrua për here të parë nga Platoni, është padyshim një nga shkrimet më të rëndësishme për fjalimin e Sokratit të cilin ai e mbajti në gjyqin e tij. Sokrati u akuzua për mosbesim dhe korruptim të të rinjve. … Ai mbrojti veten dhe konceptimet e tij filozofike, megjithatë, Sokrati u shpall fajtor dhe ai u dënua me vdekje” Apologjia nuk është thjesht “Falja” ajo është dhe “Mbrojtja” dinjitoze. Sokrati na mëson se është më e rëndësishme të gjesh logjikë në gjithçka që ndodh, edhe nëse mund të mos e kuptosh në fillim, t’i qëndrosh asaj që thua dhe të mos kesh frikë nga vdekja. Nëse pushteti të nëpërkëmb dhe ti nuk e kupton se çfarë ndodh me ty, kjo është vdekja graduale. Kupto kush je, kupto si të trajtojnë, kupto sa vlen dhe sa të vlerësojnë! Nuk kishte se si më bukur të prisja kalimin e mesnatës dhe lindjen e Krishtit në fundvitin 2020. Të nesërmen Gëzimi mu përgjigj me këto fjalë: “I shtrënjti mik! Sa do të kisha dëshirë që kjo analizë mbresëlënëse të ishte në monografinë kushtuar jetës sime artistike. Kjo kulturë, penë dhe intelekt i jashtëzakonshëm do t’i jepte vlerë të veçantë karierës time. Vërtetësia, thellësia në gjykim dhe kultura i fal krenari krijuesit i cili pa vëzhgimin e syrit tënd ngelet i panjohur dhe fare i zakonshëm. Nuk kam fjalë si të falenderoj. Të përqafoj mik i rrallë Përparim…!

Mirëmbrëma Gezim. Jam duke dëgjuar concert vilonçel Dvorzhak dhe dëshroj t’Ju përcjellë “dy fjalë” për Brosharin dhe Robert Ndrenikën. Historikisht shoqërisë njerëzore i janë dashur naivët, leshkot …psh Sanço Panço, Sirano de Berzherak dhe Broshari…etj. Dlirësia e tyre naive e zbret sinqeritetin deri në një foshnjëri, por pikërisht në këto kushte kjo gjëndje shëndrohet si ai lakmuesi në tretësirë që ndron ngjyrën dhe tregon se çfarë përmbajtje ka kjo përzjerje. Nëse shoqërinë e lartë e sulmon në mënyrë të sofistikuar është tejet e vështirë të hapësh dyert e saja. Ajo ka kode të frikshme e të sofistikuara ndaj arti gjen këto monopate, i përkëdhel egot snobizmit dhe poshtërimit që ajo klasë përdorë ndaj atyre që nuk janë të sërës së vet. Kështu në valët e orgjisë e të vanitetit ajo shtresë zhvishet, shfaqet dhe heq një e nga një kostumet dhe maskat, seriozitetin fallc, cinizmin injorues, hipokrizinë e neveritur. Këtë lakuriqësi festive e kryen” tipi Broshar”. Është e njëjta gjë si lolua te “Mbreti Lir” që me naivitet dhe ndroje thotë të vertetat e mëdha me thekse aq të goditura në shprehje sa që mbreti habitet. Ndrenika me këtë rol për mua ka bërë ndërtimin antropologjik më dinjitoz për njeriun e këtij tipi. Të përballosh tragjizmin lypset guxim. Të përjetosh dramën duhet dinjitet. Të kuptosh thelbin tragjik të pamjes naïve që të shtyn të qeshësh nga zori, do të thotë të shkosh në thellësi të deformimit të shoqërisë njerëzore e cila në udhëtimin e saj nuk është ndalur të qeshi edhe mbi viktimat. Se kush apo cilët janë të marrët kjo nuk është e lehtë të zgjidhet dhe shumë më e vështirë të shpallet. Në të gjitha kohërat ka ekzistuar rreziku nga sëmundja e kotësisë, e cila ka kapur dhe të pasurit dhe drejtuesit dhe elitarët e vetshpallur. Vetdashuria mburavece e zovglon cilindo përball naivitetit antropologjik të atyre që jetojnë pa maska. Kujdes nga naiviteti dhe mençuria e tyre. Të nesërmen në mëngjes më erdhi përgjigjia e Zotit Kame: “I dashur mik, zbërthimet dhe analiza që i bëni fenomenit, më japin kënaqësin që puna ime nuk paskërka shkuar pa u vënë re. Faleminderit miku im.” Jo pa u vëne re, (i shkruajta unë aty për aty,) i dashur Gëzim; por ajo çka keni realizuar më sjellë në mendje atë “punishten” e shpirtit që duhet të mirëpresi të gjithë ata që duan të meren me teatër. Puna dhe përvoja juaj është një shkollë e regjizurës. Si ato punishtet e rilindjes, ku pranë mjeshtrit Verocio mesoi dhe Da Vinci i ri. Puna e realizuar nuk duhet trajtuar thjesht si kujtim por më shumë si përvojë, si mjeshtëri, si ide dhe si metodologji. Kritika dhe akademizmi univesitar duhet ta rrokin këtë univers pune me të gjitha mjetet dhe elemente fizike dhe shpirtërore.  Nuk ndërtohet një eksperiencë apo një shkollë e re, pa u njohur dhe respektuar tradita. Nuk ka histori që mund të lindi nga boshllëku.

Kjo natë është e veçantë. Jam duke dëgjuar Elgar Cello-Concerto kur mesi natës ka kaluar, Po lexoja zbërthimin që i bëhet në libërin e jetës suaj dramës së Ismail Kadaresë, “Stinë e Mërzitshme në Olimp” vënë në skenë nga Ju. Kritika kërkon paqen si zgjidhje. Kështu e lexon ajo veprën tuaj. Në gjykimin tim ose në përjetimin tim më sakt, ndodh shumëçka ndryshe. Ju mjeshtërisht me mjete shprehëse vini përball “Arësyen e Pushtetit-Zeusin me pushtetin e Arësyes –Prometheun.” Zeusi urdhëron ndaj imponohet, Prometheu jep dritën ndaj ka lirinë si vocacion. Kjo ndeshje vijon dhe sot. Ky është thelbi autoritarizmit shtetëror. Kështu njerëzimi humbet energjinë krijuese. Zeusi është arsyeja autoritare imponuese dhe kufizuese, Prometheu është arsyeja e lirisë. Te disa shkrime të vjetra për antiktetin unë e kam gjetur që Zeusi ankohet dhe i thotë Prometheut…”mirë ua dhe zjarrin njerëzve por pse ua dhe edhe grave.” Pra autoriteti do njerëz pa liri. Në qasjen time jo sot, por edhe kur shkruajta për këtë pjesë dramatike studimin e titulluar, “Përse Prometheu nuk është ende i qetë”, kjo është kryeideja e dramës dhe e vënies në skenë. “Njerëz kujdes autoriteti iu shpie te shkembi në Kaukaz si Prometheun, pak rëndësi ka se cili është kostumi historik që ai vesh, i ardhur nga garderoba e mugëtirave, nga butikët klasikë modern apo postmodern.” Këtë imponim ai e ka kthyer në ligj, ndaj Jezusi doli kunder ligjit…ligj është lig…i ligu. Martin Luteri shprehej për çlirimin nga skllavëria e ligjit. Luciferi, ai që e tradhetoi Hyun, tek e fundit autoritetin e tij e rrëmbeu për ta ushtruar mbi njerëzit si pushtetin deformues. Gëzimi mu përgjigj shkurt dhe me një lloj mallëngjimi krejt të ndjerë. “Tani jam akomoduar me fatin e njeriut që beson se ka bërë një punë dhe kaq .Nuk më ka shoqëruar në krijimtarinë time një analistë apo kritikë arti i thellësisë tënde ! Miku yt Gëzim Kame.

Ndaj ju gjegja unë, ajo magmë pret të shpërthej. Duhet studjuar dhe debatuar në tavolina të rrumbullakta me shumë seriozitet. Arti nuk vdes pasi lind, arti vdes kur nuk kuptohet. Kur u shfaq “Stina e Mërzitëshme në Olimp” botova shkrimin tim për pjesën në një gazetë të përditshme.  Qëlloi aso kohe që ishim në një darkë zyrtare. Më takon një drejtues i lartë shtetëror, për etik nuk po ia përmend emrin, dhe më thotë: Profesor një minutë mundesh. Po i thash. I flet të shoqes dhe ajo e angazhuar herët në politik. “Hajde pak.” Ajo na u bashkua. Ja ky është ai që ka shkruajtur shkrimin për dramën e Kadaresë mbi Prometheun që e pamë në sallën e “Teatrit të Operas.” Ajo u habit. Ky qënka i ri, unë mendoja se do ishte ndonjë i moshuar. E kam lexuar disa herë shkrimin tuaj, nuk ngopesha. Atje vura re se nuk e kisha kuptuar si duhet pjesën, megjithëse të them të drejtën si shfaqje më dha shumë emocion.. Pas disa ditësh kryeredaktori më thotë a mund të vish sot në redaksi në orën 17-të? Vajta. Në zyrë e tij ishte vetëm një grua disi e moshuar. Ajo mu drejtua; ju jeni Përparim Kabo? Po i thash. Unë jam motra e Ismail Kadaresë. Unë të kam thirur tu falenderoj. Për mua ky është shkrimi më i bukur që është shkruar ndonjëherë për veprën e Kadaresë. Do ia nis në Francë. Nuk di se çfarë ndodhi më tej. Për mua rëndësi ka që studimin tim për këtë pjesë dramatike dhe regjinë tënde e vura në vend të parathënies në librin tim me kritika arti të titulluar “TINGULL” dhe me nëntitull-“Përse Prometheu nuk është ende i qetë.” Libri ka vite që është shpërndarë dhe për fat nuk gjen dot më as edhe një kopje në qarkullim e për më tepër ka dalë edhe jashtë kufijëve të atdheut. Është rasti tu kthehemi disa nga ideve kyesore të dramës së Ismail Kadaresë të cilat u përcollën mjeshtërisht nga regjia juaj. … Idea themere është se njerëzimi është zhvilluar dhe ka mbijetuar përball sfidave fal “dëshmorëve të ndriçimit njerëzor”, si misionarë të arsyes, të zgjimit dhe mirësisë njerëzore, i tillë ishte edhe Prometheu…Me zjarrin që u dha njërëzve pra me arsyen i bëri të kuptojnë se bashkësia e ekzistencës nuk është turma instiktive, por një komunitet njerëzor me ideal progresin të cilët si individ duhet të kenë parim të parë “njeri njih veteveten.” Vetëm kështu mund të funksionojë virtyti sipas Aristotelit që është veçse realizimi i vetes. Këtë postulat të antiktetit filozofik shkrimtari Ismail Kadare e përcakton si ajrin filozofik të dramës së tij, sepse për të jo vetëm njerëzit tokësorë, por edhe Olimpiakët hyjnorë,(lexo dhe udhëheqjet politike kombëtare dhe botërore) kanë për detyrë të kuptojnë  se duhet të njohin veten. Jo njëherë dhe vetëm për një kohë, por gjithnjë dhe në të gjithë kohët. Njohja si vetnjohje të jep mundësi të korrigjohesh, të parandalosh të keqen, e cila është veç se vepra jote…”( PKabo-Tingull,68)…Tragjedia jonë ka nisur me vrasjen e Kohës nënvizon drama, dhe realizohet aq bukur në skenë kjo ide se “tirania e vret kohën dhe për vete kërkon gjithëkohësinë,” ku përfshihet dhe poshtërimin në orgji të të përkoheshmes. I gjithë ky imponim kryhet me anë të frikës e cila lëviz edhe si mjet për të trembur frikën e brendëshme të Tiranëve, por kryesisht  si mjet për të poshtëruar, tulatur dhe nënshtruar njeriun dhe shoqërinë. FRIKA KY PUSHTET TËRËKOHOR…ky është një tjetër kumt dhe e kundërta, a mund të jemi të lirë nga frika” Ai-Zeusi, u përpoq me gjithçka të mposhtëtte Prometheun, me denegrim dhe dënim, me lajka laviresh dhe gjurmues të ëndrrave (perëndia Hypnos kërkon të vjedhë edhe mendimin ende të pashprehur, paramendimin ose pragmendimin) me sipunë që për të shërbyer shesin çdo gjë, derisa vjenë një ditë që edhe padronët i neverisin. Ata që përfaqësojnë mesazherët më të kompletuar janë të deleguarit besinkë, të cilët përdorin të gjithë mjetet e arsenalit “kulaç-kërbaç. Biseda e Hermesit me Prometheun, një dialog brilant ndërtuar nga autori. Një tjetër kryeide e pjesës është porosia; “NJERËZ MOS LUANI ME LIRINË”!!! Drama si tekst dhe si lojë, si kumte të fjalës dhe veprimit skenik, tregonë se shpërdormi i lirisë i bën hije despotizmit, kësaj rimineshence të diktaturës si sistem, vërtetë të përmbysur, por jo i varrosur, i mundur por kurrësesi përfundimisht në realitetin tone shoqëror. Sundimtarët e të gjitha kohërave janë të trembur nga njerëzit e lirisë sepse fatin e tyre mund ta parashikojnë vetëm mbajtësit e së vërtetës. “Sundimtari imponon disiplinën e frikës, aq sa vë në rradhë si ushtarë edhe perënditë. Parakalimi i tyre në fund të lojës dramatike për të parë gjëmën e madhe, është një veprim skenik i shkëlqyer ndërtuar nga regjia jote Gëzim Kame. Rreshtime të tilla na sjellin në mendje luftërat botërore dhe lokale, ato të vjetra dhe ato të reja….Homosapiensi duket se nuk rron dot pa luftë! Po ashtu dhe perënditë” Kjo patologji ka vënë në dyshim edhe dritën dhe arsyen, sepse njerëzit nuk janë të sinqertë në dashurinë e tyre ndaj Prometheut…Njerëzit e sotëm duket sikur thonë nuk e duam arsyen që vjenë nga sfidat…Nuk duam ta pësojmë si Prometheu…”(PKabo-Tingull, 73,74) Drama mbyllet me mesazhin se e “gjithkohëshme është vetëm arsyeja universale,” përball saj gjithçka zvoglohet si e përkohëshme dhe jo universale. Të lexosh porositë e kësaj arsyeje do të thotë që të orjentohesh në kohë dhe të mbash përgjegjësitë e saj. Të faleminderit Gëzim Kame.

Dhe përgjigjia e tij lakonike mbriti.”Fatkeqësia është që një mëndje dhe super kultura si e jotja është “prone” e kësaj shoqërije! Gjithesesi vlerat si ty kurrë nuk humbin! Ju faleminderit Gëzim! Është fakt që bota është mbjellë me sende por dhe ajo botë ka tragjeditë e saja, dhimbjet dhe ngashërimat. Sendi më tragjik i kësaj bote të zhurmshme ku shitet dhe blihet gjithçka, malli, koha dhe historia, më fatkeqi dhe më i pambrojturi është njeriu-send; ai që shëndrohet i tillë kur braktisë shpirtin, thjesht se i kthen shpinën artit, kulturës dhe nuk shkon më në teatër. Kemi qenë më fat dhe të bekuar që mes artistëve tanë të shquar dhe me kontribute të kemi pasur edhe ty Gëzim Kame. Kam mall dëshirë dhe etje artistike që të shoh një vënie të re skenike nga ju. Është si ajo dëshira për ta hapur një shishe të vjetër vere që prej vitesh fle në qilar duke pritur ditën sublime të shijimit festiv. Mbase duhet të kthehesh në strehën e vjetër me një kryevepër botrore, une u rekomandoj “Faustin” e Goethes.

Fundi Nocturne 2…vijon!

 

 


Shfaq Komentet (0)

Shkruaj nje koment

Your email address will not be published. Required fields are marked *

* *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.