Mund të duket e çuditshme, por nuk është e lehtë të jesh trashëgimtar i një pasurie që rrjedh nga historia e gjatë e BASF, shumëkombëshe gjermane e cila është grupi më i madh kimik në botë. Arsyet për të refuzuar të gjitha, trashëgiminë, ose pjesërisht, mund të jenë nga më të ndryshmet.
Marlene Engelhorn nuk është ende tridhjetë vjeçe, por tashmë e ka bërë të ditur se do të heqë dorë nga 90% e milionave që arrin pjesa e saj e trashëgimisë, kur gjyshja e saj, Traudl Engelhorn-Vechiatto , 94 vjeçe, të iki nga kjo jetë. Ajo vendosi t’i shpërndajë për iniciativa sociale.
Vendimi i saj ngjalli një kuriozitet global, dhjetëra e dhjetëra artikuj në gazeta, intervista në televizion, rrjete sociale të mbushura me komente. Arsyeja e saj për refuzimin e një pjese të madhe të parave është se Engelhornai beson se trashëgimitë duhet të tatohen: ndoshta – por ajo nuk e specifikoi këtë – në 90%.
Dy vjet më parë, gjyshja Traudl zbuloi amanetin e saj para familjes. Shumë pasuri për të shpërndarë: Sipas revistës Forbes, që i bën llogaritë në xhepat e të gjithë shumë të pasurve, vlen 4.2 miliardë dollarë, një shifër që i vendos gratë në vendin e 687 në renditjen e njerëzve më të pasur në planet. Kur mësoi se pjesa e saj do të ishte një pjesë e konsiderueshme e amanetit, dhjetëra milionëshe, Marlene, e cila jeton në Vjenë, bëri të ditur se nuk ishte e lumtur, përkundrazi ishte “e mërzitur”. Prandaj ajo ka vendosur që, kur ta kapë, do ta heqë qafe atë. “Unë nuk kam bërë asgjë për të marrë këtë trashëgimi: fat i pastër, rastësi e lindjes.” Paratë, thotë ajo, “në vetvete ndoshta i bëjnë pak njerëz të lumtur”.
Zgjedhja personale, natyrisht, është e gjitha e saj dhe shumë e vlefshme nga pikëpamja morale. “Çfarë avantazhi kam në të qenit super e pasur, një pasuri vetëm për veten time? Në atë moment jam vetëm”, ka më shumë kuptim të ndaj me shoqërinë, argumenton ajo. Megjithatë, zgjedhja bëhet një fakt publik sepse Marlene Engelhorn është pjesë e një shoqate ndërkombëtare të të pasurve, Milionerët për Njerëzimin, e cila u kërkon qeverive të tatojnë trashëgiminë dhe në përgjithësi të tatojnë pasuritë e mëdha më shumë se tani.
Ajo është gjithashtu një nga themelueset e lëvizjes Tax Me Now, një grup njerëzish që e quajnë veten “milionerë patriotë” dhe kërkojnë më shumë taksa mbi pasurinë. Në Forumin e Davosit majin e kaluar, Engelhorn ishte me protestuesit dhe mbante një tabelë me fjalët “In Tax We Trust”, ne besojmë në taksa (ajo kujton moton e Shteteve të Bashkuara, të cilat megjithatë preferojnë fjalën Zot sesa taksat). Gjesti i tij, pra, ka edhe vlerë politike. Kur në një nga intervistat e shumta që dha së fundmi, ajo u pyet nëse e di historinë e trashëgimisë së saj, nëse e di se nga vijnë paratë, ajo u përgjigj: “Nuk e di saktësisht historinë dhe origjinën e pasurisë, as sa punë u desh. Ajo që mund të them është se nuk është puna ime. Më shqetëson fakti që të gjitha pasuritë kryesore janë krejtësisht të errëta.’ E gjithë, ndoshta jo, ajo e krijuar nga BASF, në fakt.
Grupi Ludwigshafen u themelua nga Friedrich Engelhorn në 1865 dhe ishte një nga shembujt më të mirë të aftësisë shkencore dhe sipërmarrëse gjermane, gjithashtu të vendosmërisë që nuk shikon askënd në fytyrë. Në vitin 1925, vite monopolesh, Basf u bashkua me kompani të tjera në këtë sektor dhe formoi Ig Farben. Ky i fundit u bë i famshëm për ndërtimin e fabrikës së Aushvicit në të cilën u prodhua Zyklon-B, i përdorur në dhomat e gazit (pas luftës, në 1952, Basf u rithemelua me emrin origjinal). Ndoshta, këtë pjesë të historisë, Marlene e di. Dhe ndoshta shënoi jetën e gjithë familjes në periudhën e pasluftës. Gjyshja Traudl, për shembull, është një filantropiste e madh edhe fondacioni i saj financon nisma të shumta kërkimore mjekësore. Çuditërisht, ai shpëtoi gjithashtu nga mbyllja një hulumtim nga Max Plank Gesellschaft që studion sistemet ligjore islame që qeverisin familjen dhe trashëgiminë. Trashëgimia kthehet gjithmonë, për Engelhorns: ajo e parave dhe ajo e historisë. Nuk është e çuditshme që Marlene dëshiron ta heqë qafe atë.
