Nazan Kesal (Fazilet): Si u përshtata me rolin dhe marrëdhëniet me kolegët e famshmën
Roli i saj si aktore tek seriali Zonja Fazilet dhe të bijat do të kujtohet gjatë tek ne pasiqë siç thotë dhe ajo në intervistën e saj për RaniniTv e që e risjellim në versionin shqip, tregon se tek secila grua ekziston një Fazilet edhe pse nuk duan të pranojnë atë. Në këtë bisedë ajo flet shumë rreth vetes dhe pjesëmarjes në këtë serial.
“Fazilet hanım dhe bijat e saj”, serial shumë i kërkuar dhe shikuar, cila ishte gjëja e parë që ju kapi si nga seriali ashtu edhe nga karakteri?
Thjesht e admiroj Faziletin. Kisha lexuar tre episodet e para të serialit dhe pashë që Fazilet ishte një personazh që nuk e kisha luajtur kurrë në botën e televizionit. Ai ishte një personazh që nuk dinte çfarë të bënte dhe kur po lexoja, madje më befasoi. Mënyra se si luftoi dhe ajo për të cilën po luftonte ishte krejt këndi i kundërt për mua. Ajo është një ndërruese lojërash, grua e ndryshme, por në të njëjtën kohë, një shpirt i tillë jeton tek të gjithë ne. Ashtu siç është Fazilet në çdo lagje, çdo nënë ka bërthamat që mbart Fazilet. Edhe pse jemi të ndrojtur, të gjithë jemi virtyti në këtë tokë. Nga rruga, unë nuk humbas një pikë. Kurrë nuk do ta harroj momentin kur skenaristi Sırma Yanık tha “Unë shkrova Fazilet duke imagjinuar fytyrën tënde”. Është një personazh i shkruar me besim në aktrimin tim. Edhe pse një shkrimtar mund ta imagjinonte këtë, unë nuk do të luaja nëse nuk do të besoja se do t’i shtoja diçka këtij roli si aktore. Por përmes Fazilet, zbulova se kam shumë fjalë për t’i thënë kësaj shoqërie dhe nënave që jetojnë në këtë shoqëri dhe kjo është arsyeja pse e pranova atë.
Çfarë lloj virtyti keni hasur në skenar përpara se të mishëroni karakterin në “mish dhe kocka”?
Fazilet hyri në jetën time me një rezyme tre faqesh. Ajo kishte dy gra; njëra është dashuria, tjetra është një martesë e logjikës. Ajo ka dy fëmijë, vuante nga varfëria gjithë jetën e saj dhe ëndrra e saj më e madhe është të bëhet e pasur një ditë. Burrit, vetëm me dy fëmijët e tij, iu desh të jetonte në Stamboll dhe e fitonte jetesën e tij duke shkuar në shtëpi dhe pastruar. Për shembull, kur e shikon, unë jam shumë i interesuar për punën e tij. Ideja më kapi të luaja një nga këto gra, nga të cilat të gjithë ndihmojmë në shtëpi, me të cilën ndajmë telashet tona.
Nga këndvështrimi i profesionit, personazhe të tillë si Fazilet gjithashtu bëhen personazhe anësorë. Ndërsa vajza ose djali i shtëpisë është në plan të parë, ajo mbetet shumë prapa. E kundërta e saktë është çështja me zonjën Fazilet dhe bijat e saj?
Çfarë pikë të mirë keni bërë. Me këtë aspekt, Fazilet dhe të bijat tregojnë heroizmin e njerëzve të zakonshëm. Siç e thatë, Fazilet është shtylla kurrizore e këtij seriali, ndërsa një grua që duket si një personazh anësor në shumë seriale televizive. Ajo shpaloset nëpër të gjitha historitë dhe konfliktet. Punëtorja e shtëpisë dhe të qenit një grua e klasës së ulët, lufta për mbijetesë dhe bota patriarkale nga të hahet shumë pëllëmbë tryeze në Turqinë e sotme me fëmijët e saj në kthetrat e varfërisë zbulon se shumë më mirë. Edhe pse Fazilet nuk e pranon fatin e saj, ajo gjithsesi nuk e pranon atë koncept. Kjo është tipari që rrit oreksin tim. Ai nuk vendoset për asgjë; te varfëria, pasiguria e jetës së vajzave të tyre, papunësia. Ajo është gruaja më e veçantë në lagje. Punë bukurie, femërore, shtëpie. Ajo e mban bukurinë e saj edhe kur bën përpara. Një grua që qëndron në këmbë dhe jep shpresë, pa marrë parasysh se çfarë jeton kundër jetës. Prandaj unë e luaja Fazilet me shumë gëzim dhe lumturi. Roli prish gjithashtu rutinën për sa i përket figurës amë të ngulitur në ekran. Plaga e tij është e thellë; Nuk është aq sa duhet në sipërfaqe për t’i dhënë audiencës hapësirë për të ardhur keq. Kjo është arsyeja pse ne zemërohemi me qëndrimin e Fazilet ndaj vajzave të saj, veçanërisht Hazan. Siç e dini, ne e përshkruajmë amësinë me disa fraza si “Qielli është nën këmbët e nënave”. Nëna përshkruhet si e shenjtë, siç keni thënë. Si veprim, ju sjellni në botë një qenie nga gjaku dhe shpirti juaj. Në atë kuptim, unë e kuptoj shenjtërinë, por mendoj se nëna nuk është një figurë aq e shenjtë. Po të ishte, unë mendoj se njerëzit në tokë nuk do të ishin aq luftarakë dhe shkatërrues. Nëna ka një mision të madh, por në shumë pjesë të botës, nënat kanë mbetur në shenjtërinë që u përshkruhet më tepër sesa në këtë mision. Unë mendoj se shumë pak nëna që kritikojnë dhe pyesin veten e tyre, dhe që nuk veprojnë jashtë instikteve të tyre në rritjen e një fëmije. Ne nuk e dimë vërtet amësinë, është një ndjenjë e mësuar. Unë jam gjithashtu nënë e fëmijëve dhe nuk kam lindur nga barku i nënës si nënë. Fertiliteti është një tipar shumë i vlefshëm që i atribuohet gjinisë time, por periudha pas lindjes është me të vërtetë një periudhë kur nëna dhe fëmija mësojnë për amësinë. Kur largohemi nga kjo fazë e të mësuarit dhe veprojmë me instikte, ne vetëm fillojmë ta mbrojmë fëmijën, ta shtypim atë dhe ta krijojmë fëmijën në mendjen tonë. Prandaj, instiktet tona na ndalojnë të shohim atë që po lindim si individë. Epo, është e nevojshme për të diskutuar, pyetur dhe luftuar pak me të. Kur e arrijmë këtë, personi që lindim bëhet edhe foshnja jonë, edhe një individ që jeton jetën e tij. Virtyti vepron me instinktin “Kam jetuar në varfëri, por vajzat e mia duhet të jenë të pasura”, aq sa edhe truri i dobët nuk përpiqet të marrë grepin, si të thuash. Nëse nuk ka vajza, martohuni me burra të pasur. Epo, ky është saktësisht modeli nënës që thatë, Fazilet, është saktësisht i njëjtë me nënat dhe vjehrrën në programet e martesës dhe modës. Kapitalizmi dëshiron të na bëjë konsumatorë të mirë. Fatkeqësisht, ne ishim robër të parave, nuk mund të rezistonim. Paraja mundi njeriun. “Ai që përshtatet me mjedisin e tij mund të mbijetojë.” Në ditët e sotme, pasuria dhe paratë kërkohen. Fazilet është gjithashtu një karakter shumë vigjilent në këtë kuptim. Unë do ta shqyej kështu. “Ekziston një nxitim për të kthyer qoshe shpejt pa punë dhe pa paguar. Për fat të keq, ne shohim shumë shembuj të kësaj në shoqëri. Në të vërtetë unë luaj Fazilet duke vëzhguar njerëzit që morën atë mënyrë të lehtë. Nëse keni para, mund të jeni në atë sistem, ndër të fuqishmit. Nëse nuk keni para, përjashtoheni dhe për fat të keq nuk jeni as njeri. Fazilet nuk dëshiron të jetë jashtë rrotave të këtij sistemi.
Nuk duam të hyjmë në temën e shembjes së sistemit, por të paktën a mendoni se është një pritje utopike që të evoluojë në një drejtim tjetër?
Ju utopist, a nuk e di, sepse Turqia e sotme është kuptim kulturor dhe social, ekonomik dhe politik në një vend ku nuk ka, për fat të keq, individë shumë të lumtur. Do të doja që kjo të ndryshonte, natyrisht. Nuk duhet të jetë shumë utopike të imagjinohet një vend ku të gjithë janë të lumtur. Sidoqoftë, mendoj se kjo është paksa e vështirë në politikën reale. Dhe, për fat të keq, rezistenca nuk është pjesë e kësaj shoqërie. Askush nuk dëshiron të jetë i varfër. Kur reziston, duhet të heqësh dorë nga shumë gjëra. Ju nuk zgjidhni anën e të fortit thjesht dhe bëheni më të vetmuar, por edhe të pafuqishëm. Njerëzit me një nivel të lartë arsimimi, ndërgjegjësimi më korrekt, tregojnë atë rezistencë, por ata që qëndrojnë në anën e kundërt lëvizin paralelisht me timonin. Nuk dua të flas si pesimiste, sepse akoma kam shpresë me çdo kusht. Dielli lind çdo ditë…
Ju e keni përshkruar virtytin si ingranazhin e rrotës së sistemit. Në cilat pika bie ndesh me ju në këtë aspekt?
Pavarësisht se gënjej, unë ndonjëherë e kritikoj Fazilet (qesh), megjithëse ajo është një rol, një personazh dhe unë duhet ta përqafoj dhe ta ndjej, por ta kritikosh nuk do të thotë, nga këndvështrimi im, ajo i mundëson asaj të shohë bota dhe jeta. Sidoqoftë nuk mund të tërheq, nuk kam një të drejtë të tillë. Mendimi se “nëse martoj dy vajzat e mia me të pasurit, do të shpëtojmë si familje” nuk e merr shumë aprovimin tim (qesh). Më pëlqen që ai është kaq i apasionuar, ambicioz dhe sfidues, por ndonjëherë e vë në dyshim dhunën e tij. Për shembull, kur luaj Fazilet, marr si shembull ambicien e politikanëve.
Cilat janë avantazhet dhe disavantazhet e dhënies së jetës një karakteri të tillë i cili luhatet si kurset e këmbimit, për sa i përket veprimit?
Një avantazh i madh të kesh një personazh të shkruar nga ku nuk kam punuar. Mund të them se disavantazhi nuk është sepse nuk ka asnjë kufizim në atë që ne e quajmë emocion. Në atë kuptim, për shembull, unë i hap materialit tim aktrues kësaj ndjenje. Ambicia e Fazilet nuk ka një pikë “ndalimi”. Sinqerisht, unë kurrë nuk kam luajtur këto peshore. Ndërsa luaja Fazilet, unë e kthej radion plotësisht, si të thuash. Dozat e vogla nuk janë të mjaftueshme, kështu që kur të vijë koha, ai godet veten si i çmendur. Ajo nuk ka asnjë tolerancë për dështimin ose një gabim që bëri vajza e saj. Sepse ai gabim mund ta shkatërrojë ëndrrën e saj. Deri më sot, kam kryer shfaqje më minimale, në shkallë më të vogël në filma. Unë jam dikush që e dua edhe atë mënyrë. Po kështu, e njëjta gjë është e vërtetë në teatër. Prandaj e kisha të vështirë këtu. Mësova të luaja shumë me Fazilet. Kjo situatë është një avantazh për botën e televizionit, por edhe pse është një disavantazh për aktrimin tim, tani është kthyer në një avantazh për mua (qesh). Kam lexuar komentin e mëposhtëm në episodet e para, unë mendoj se Ranini shkruajti: “Nazan Kesal na ka treguar se aktrimi teatror funksionon në botën e televizionit”. Ishte kjo lloj fjali, nëse e mbaj mend mirë. Në të vërtetë, unë duhej ta gjeja veten në aktrim që nuk më pëlqente ta shikoja, por fatkeqësisht, edhe unë, edhe publiku e pëlqyen atë (qesh).
Cila është rutina juaj kur merrni skenarin derisa të nxirrni karakterin?
“A ka nevojë për mua ky personazh?” Pavarësisht se çfarë skenari është, kjo është gjithmonë pyetja ime e parë. “A mund ta luajë ndonjë lojtar këtë, apo dikush tjetër përveç meje?” Do të kërkoj përgjigjen e pyetjes. Mundohem të shoh nëse ai ka nevojë për mua dhe shoh nëse mund ta imagjinoj. Të nesërmen filloj ta marr në pyetje atë grua. “Çfarë kërkon kjo grua nga unë, nga jeta, nga ata që e rrethojnë?”, “Çfarë i thotë ajo botës?”, “Cili është dënimi i saj?” pyetjet e listuara si. Në këtë jetë, personazhe si ne gjithashtu kanë motot. Shkrimtari ka një fjali për t’i treguar botës përmes këtij personazhi. Epo, kjo moto që gjeta në të vërtetë po më shtyn.
Cila ishte ajo moto tek Fazilet?
Pasi lexova kapitullin e parë, thashë “Sa shumë një grua që i do fëmijët e saj”. Një personazh si ajo normalisht i lë vajzat në qendrën korrektuese dhe e gjen veten tek një burrë i pasur. Ajo jeton një jetë të begatë vetëm. Sidoqoftë, ajo po lufton për këtë jetë për vajzat e saj. Këtu, kjo fjali që gjeta dhe motoja e ëndrrës së Murat Saraçoğlu përputhej dhe historia e Fazilet filloi kështu.
Si ndikoi drejtori i Murat Saracoglu në aktrimin dhe marrjen e rolit?
Jam një aktore me aq fat sa po punoj me Murat Saraçoğlu dhe e di që ai më donte shumë për Fazilet para se të fillonte këtë punë. Para se të më ofrohej Fazilet Hanım ve Kızları, unë në fakt nënshkrova për një serial tjetër. Një muaj pas asaj marrëveshje, kjo dramë më erdhi, e lexova rolin me shumë entuziazëm dhe fatkeqësisht nuk mund ta pranoja. Pastaj biznesi tjetër shkoi në një mënyrë shumë të çuditshme në një drejtim që unë nuk e dëshiroja. Duhej të largohesha dhe u ktheva në Avşar Film 20 ditë pasi ata më ofruan Fazilet, duke thënë, “Ata patjetër ranë dakord me një aktor tjetër, por unë do t’ju njoftoj gjithsesi.” Unë gjithashtu isha e lumtur kur ata thanë “Ne po ju presim”. Murat është një nga regjisorët me të cilët kam punuar më shumë në botën e televizionit deri më tani.
Para intervistës, ju i thatë Afra Saraçoğlu (Exhe) se duhet të ushtroni më shumë, në këtë drejtim si e komentoni stafin e serialit?
Ne patjetër që punojmë më në detaje me Afrën për skenat që ajo është me mua. Ajo është një aktore me mendje të hapur, por duhet të mendojë më shumë për aktrimin. Ajo është pozitivisht ambicioze, ëndërron dhe dëshiron të jetë një lojtare e mirë. Ndërgjegjësimi i saj është shumë i lartë dhe mendoj se ka shpresë serioze. Përpjekja e sajështë shumë e çmuar për mua. Kam mësuar aktrim për 8 javë dhe u erdhi atyre. Unë mendoj se po shkon mirë. Alp (Navruz) dhe İdris (Nebi Taşkan) janë të rinj të ndritshëm dhe premtues si Afra. Kur ne godasim të njëjtën skenë me ta, unë padyshim përfshihem. Gjithsesi, unë e bëj këtë edhe nëse ata nuk e duan sepse zbulon reflektimin e një lojtari, jo fuqinë e tij. Nëse jeni duke luajtur me dikë përballë, audienca do të shohë nëse personi tjetër po e blen lojën tuaj. Forca e aktrimit rritet me interpretimin e një aktori të mirë. Kjo është arsyeja pse unë e trajnoj personin tjetër duke menduar për veten time.
Kush ishte aktori më i mirë për të zbuluar fuqinë tuaj të aktrimit në këtë serial?
Kohët e fundit i thashë Türkan Kılıç, e cili luan karakterin e Kerimes, me të cilin kam punuar për herë të parë në këtë serial, se kam marrë një pasim shumë të bukur nga ajo. Në skenat tona me të, e gjeta veten në një shfaqje që rrodhi pa u përfshirë. Si i tillë, ka kuptim të jem aty si aktore.
A ka ndonjë emër që ju pyesni veten për aktrimin në aspektin e lojës së ndërsjellë?
Zakonisht has shumë njerëz që pyesin për mua në atë kuptim. Ju lutem mos u perceptoni si kokëfortë kur e thoni këtë, kjo ishte hera e parë që dëgjova nga Nurgül Yeşilçay kur po filmoja serialin TV Aşk ve Ceza. “Ju jeni i vetmi aktorë që kam ndenjur para TV, duke menduar se çfarë po luan çdo javë,” më tha. Sinqerisht, unë jam gjithashtu kurioz për Gonca Vuslateri. Ju lutem mos e merrni këtë gabim, por unë jam shumë e vështirë sa i përket asaj që duhet të pëlqej. Nuk më pëlqen aspak vetja. Prandaj, ajo anë e guximshme e imja e pëlqen shumë Goncën.
Duke marrë parasysh të gjitha veprat tuaja për të vlerësuar veten, cili nga rolet Nazan Kesal do të dëshironte të luante përsëri?
Plehrat e Mikados. Ne kemi luajtur në Teatrin Shtetëror të Dijarbakir në sezonin 2003-2004. Nuk ishte keq, por do të doja të luaja me mendjen time sot. Ishte një pjesë e mrekullueshme.
Filmi që ju ka bërë më shumë përshtypje kohët e fundit?
Albumi, ishte një film shumë i mirë. Ishte një punë në të cilën do të doja shumë. Si një oazë në shkretëtirë.
Filmi që gjithmonë ju pëlqen ta shikoni?
Filmat perëndimorë transmetohen në TRT 1 të dielave në mëngjes. Unë mund t’i shikoj ato pa pushim, sepse ato janë pa kohë. E dua Shëlbimin Shaëshank.
Romani juaj në shtrat?
Jam paksa me poezi. Më pëlqen Gülten Akın dhe poeti iranian Füruğ Farrokhzad. Gjithmonë lexoj një nga poezitë e tyre çdo ditë.
Nëse do të hyni në botën e një filmi ose libri dhe do të kaloni një ditë atje. Cilat do të zgjidhnit?
Blu e Tre Ngjyrave. Juliette Binoche, por mund të luaj më mirë (qesh.) Mund të vini bast? Dhe gjithashtu Pianistja e Isabelle Huppert. Unë e admiroj aktrimin e tij. Dhe si një libër, Anna Karenina ose Madonna me një pallto si peliçe.
Këngëtari ose kënga që keni dëgjuar së fundmi?
Radio luan gjatë gjithë kohës në shtëpinë time. Më pëlqen të dëgjoj muzikë klasike. Si këngëtar, Cem Adrianin e shoh shumë të vlefshëm. Jam gjithashtu një fans i Feryal Öney, solist i Kardeş Türküler. Ai është gjithashtu një mik i imi shumë i ngushtë. Si grup, i dëgjoj me shumë kënaqësi.
Nëse do të ktheheni në një epokë në të kaluarën dhe do ta përjetoni përsëri. Cilën periudhë do të zgjidhnit?
Kam pasur një fëmijëri kaq të bukur, jam rritur në një spirale dashurie në një familje me gjyshër. Prandaj, moshat 8-9 vjeç janë shumë të çmuara për mua dhe kujtesa e atyre viteve është shumë e fortë për mua, do të doja të zgjidhja atë periudhë.
Një thënie që përshkruan Nazan Kesal aktualisht?
Le të jemi të gëzuar në mënyrë që të qëndrojmë të rinj.
