Nga John L. Allen Jr
Ndoshta më shumë se çdo qytet në tokë, Roma është e specializuar në mbledhjet e njerëzimit të koreografisë në shkallë të gjerë, të krijuara për të përcjellë përshtypjen e mbështetjes popullore për diçka, qoftë kjo një nismë papale (një ceremoni kanonizimi, ndoshta), një tubim politik, ose ngjarje në botën e modës dhe argëtimit.
Në qytetin e Romës ekziston një industri e tërë e dedikuar për të krijuar turma dhe për të bërë një shfaqje të mirë, duke nderuar kështu artin e shkëlqyer italian të bella figura.
Ky sfond e bën veçanërisht të shquar atë që ndodhi në Romë të mërkurën dhe të enjten, pasi dhjetëra mijëra njerëz dolën spontanisht në vende të ndryshme në të gjithë qytetin, gjatë gjithë natës dhe ditës, për të festuar një kampionat futbolli. Nuk kishte asnjë komitet organizativ, asnjë temë zyrtare, asnjë skenar, thjesht një bollëk i papërpunuar, i pandryshuar, i cili nuk mund të ishte shtypur edhe nëse dikush do të kishte provuar.
Të mërkurën mbrëma në Tiranë, Shqipëri, klubi vendas i futbollit Roma mundi skuadrën holandeze Feyenoord me rezultatin 1-0, duke fituar kështu trofeun inaugurues në Ligën e re të Konferencës. Ishte kampionati i parë ndërkombëtar i Romës që nga viti 1961, që do të thotë se një shumicë solide e tifozëve të Romës nuk ishin gjallë as herën e fundit që giallorossi (“verdhekuqtë”, duke iu referuar ngjyrave të ekipit) ngritën një trofe të tillë.
Mijëra tifozë të Romës bënë udhëtimin drejt kryeqytetit të Shqipërisë – duke përfshirë, meqë ra fjala, fqinjin tonë fqinj, një agjent imobiliar i cili mund të datojë lindjen e fëmijëve të tij me cilin ekip Roma luante atë javë. Më shumë se 50,000 tifozë që nuk arritën dot në Tiranë blenë bileta për të parë ndeshjen në mega-ekranet në stadiumin Olimpik të Romës dhe mijëra u shfaqën në aeroportin Fiumicino për të mirëpritur ekipin në orën 4:00 të mëngjesit. Një turmë masive pritet sot në Circo Massimo për të kremtuar heronjtë pushtues.
Mijëra tifozë të tjerë e kaluan natën duke lundruar nëpër qytet, duke kërcyer me bori, duke valëvitur flamujt e Romës dhe duke kënduar himne të identifikuara me ekipin, veçanërisht Roma Roma Roma nga ikona e popit vendas Antonello Venditti, e cila është kënduar në fillim të lojërave të Romës që nga viti 1974. (Një linjë e famshme thotë, “Romë e bukur, rome, të kam pikturuar vetë/të verdhë si dielli dhe të kuqe si zemra ime.”)
Siç e tha gazetari Fabrizio Roncone, shumica e gëzimit kishte të bënte me kujtimin se kush nuk ishte më pranë për ta ndarë atë që nga hera e fundit që Roma fitoi një trofe të ngjashëm – gjyshja që do të fliste për ndeshjen e mbrëmshme nga dritarja e banesës së saj, mamaja që mësonte shkollën pranë ish-stadiumit të Romës në lagjen Testaccio, dhe të mëdhenjtë e historisë së Romës, të cilët gjithashtu do të përloteshin nëse do të mund të ishin pranë për të dëshmuar të gjitha.
Në një farë kuptimi, kjo derdhje e emocioneve është pak e trashë – “e tepruar, madje edhe psikedelike”, siç e tha një komentues vendas. Mbani në mend se Roma në fakt pati një sezon mjaft mesatar, duke përfunduar në vendin e gjashtë në kompeticionin italian, i cili ishte një pikë prapa skuadrës së urryer rivale Lazio. Kini parasysh gjithashtu se Liga e Konferencave është një turne i ri i shpikur kryesisht për t’u dhënë skuadrave të tilla në Evropë, atyre që nuk mund të kualifikoheshin në garat më të larta, diçka për të luajtur, për të mos përmendur krijimin e një fluksi shtesë të ardhurash. për futbollin europian.
Sinqerisht, ndeshja e mbrëmshme nuk ishte edhe aq bindëse. Goli i vetëm i Romës ishte mbresëlënës, por përtej kësaj ishte një çështje kryesisht në mbrojtje ku asnjëra palë nuk gjeneroi shumë raste domethënëse.
Megjithatë, kur nuk e keni fituar kupën e Italisë për më shumë se njëzet vjet, kur ju duhet të ktheheni në epokën para Vatikanit II për të gjetur kampionatin e fundit ndërkombëtar dhe kur kujtimet tuaja për ekipin janë shumë më tepër për trishtim sesa lumturia – finalja e Ligës së Kampionëve të vitit 1984, për shembull, kur Roma humbi nga Liverpool në një shkëmbim zjarri – atëherë, ndoshta, çdo justifikim për të festuar do të jetë i suksesshëm.
Sigurisht, siç do t’ju thonë fansat e Boston Red Sox dhe Chicago Cubs në Shtetet e Bashkuara, dhimbja shpesh ka efektin paradoksal të gjenerimit të pasionit më të thellë. Përvoja sugjeron që suksesi ka shije më të ëmbël kur paraprihet nga vuajtja, dhe sa më gjatë të zgjasë kjo vuajtje, aq më i madh është katarsisi kur më në fund ndodh një përparim.
Në të vërtetë, sportdashësit dhe katolikët (shumë prej të cilëve janë, natyrisht, të njëjtët njerëz, duke përfshirë edhe mua) priren të kenë një gjë të përbashkët: institucionet me të cilat jemi të lidhur, qofshin një ekip apo një kishë, mund të na prishin zemrat vit pas viti, ata mund të bëjnë shfaqje mediokre dhe të ofrojnë yje që rezultojnë se kanë këmbë prej balte, ata mund të humbin paratë dhe kohën tonë dhe ne do të ankohemi, por pavarësisht nga të gjitha, diçka vazhdon të na thërret përsëri. Diçka rreth asaj se kush jemi dhe historisë sonë të përbashkët – ndoshta, në fund të fundit, është thjesht triumfi i shpresës mbi përvojën – por diçka na mban, thellë thellë, të dëshirojmë një arsye për të festuar.
Jepini një fansi, ose një katoliku, diçka për të brohoritur dhe në një rrahje zemre e gjithë ajo dhimbje dhe zhgënjim do të harrohet, dhe gëzimi që do të pasojë do të jetë një mrekulli për t’u parë.
Kjo është historia e qytetit të Romës sot, ku, për një moment tërheqës, koronavirusi dhe lufta në Ukrainë dhe gjendja e keqe ekonomike janë të gjitha mënjanë, dhe në vend të kësaj rrugët janë të gjalla me njerëz të të gjitha moshave dhe klasave shoqërore që përqafojnë spontanisht secilin të tjera, duke shkëmbyer top-pesë dhe duke qarë lot lumturie.
Skena të tilla ftojnë një pyetje që udhëheqësit e kishës mund t’i bëjnë vetes me përfitim, përpara asaj që premton të jetë një verë e gjatë plot me ekstravaganca të mëdha papale si në shtëpi ashtu edhe në rrugë: Përtej gjithë madhështisë dhe rrethanave, përtej shfaqjeve të menaxhuara nga skena dhe asaj zyrtare. retorikë, çfarë mund t’u japim katolikëve, pikërisht tani, për të brohoritur?
Siç dëshmon mësimi i Romëve këtë javë, nuk ka pse të jetë shumë. Shpresohet që edhe në Vatikan, ku tingujt e makinave që tingëllonin dhe tifozët argëtues depërtuan sigurisht në qetësinë e zakonshme mbrëmë, ata po i kushtonin vëmendje.
