Nga Kiço BLUSHI
Vajza u ul në çep të divanit; nuk e mbanin gjunjët. Dhoma, prej perdeve të rënda ngjyrë vishnje, që vareshin nga tavani deri poshtë në dysheme, ishte verbërake. Këtu shkruan, këtu frymëzohet, këtu krijon kryeveprat, mendoi, për t’i dhënë kohë e kurajë vetes.
Kur sytë u përshtatën me terrin, vuri re se në dhomë nuk kishte rafte me libra, as skrivani, si e pat përfytyruar, as portrete shkrimtarësh të shquar, po një shtrat gjumi të parregulluar, të hapur përgjysmë, a thua se dikush sa qe ngritur nga çarçafët. Një duhmë e papërcaktuar, që nuk ngjasonte me djersën e lagështinë e myktë, as me ndonjë mbetje parfumi, po më së tepri me duhmën e teshave të sëndukut kur hekurosen, ia shtonte edhe më ndjesinë e pasigurisë. Ç’dua unë këtu? Nuk dinte si të sillej, nuk donte të merrte frymë, nuk dinte ku të fshihte duart. Kishte frikë mos shkrimtari ia pikaste drojën dhe mëdyshjen e mund të hamendësonte, i zhgënjyer, se ajo nuk ishte gjë tjetër veçse një “bibë bulevardi”….E më pas do ta fyente, duke e dëbuar me ndonjë epitet përçmonjës: Ti më mirë shko në ndonjë konkurs missesh, ç’dreqin erdhe këtu, në studion time?”
E ndodhur “vetëm për vetëm me atë”, në vend të adhurimit, trupi po i ftohej nga djersitja, nga dyshimi, bezdia, mosbesimi e paniku i një kurthi, të çilin e kishte ngritur, me këmbëngulje, vetë. Muaj e net ajo e kishte ushqyer qenien e saj me ëndrrën dhe dëshirën për të ndenjur e biseduar me të, “vetëm për vetëm”….Kishte qenë e bindur që shkrimtarit të madh pas takimit, do t’i linte mbresë, do t’i bënte përshtypje, aq sa….Kurse tani po ndodhte kundërta.
Në duar mbante shtrënguar fletorkën me poezi, të cilën e kishte bërë tub, mbërthyer mes gjunjëve, a thua se vjershat do të trembeshin e fluturonin e iknin prej trupit dhe shpirtit të saj për ta poshtëruar. E mbledhur kruspull, e tkurrur, mundësisht të bëhej sa më e padukshme, gjithë fajin po ua hidhte vjershave të përzgjedhura e të rishkruara bukurfort një natë më parë. Si pata kujtuar që ai do të habitej e do të mrekullohej me poezitë e mia, me naivitetet e grumbulluara në këtë fletore shkolle, si të ishin kryevepra botërore? Jam një budallaqe e paparë. Një debile. Një “bibë bulevardi”…Sikur të kishte aty një zjarr, do t’i hidhte fletët, do t’i digjte vjershat, të shpëtonte nga turpi. Por edhe dritaret, pas perdeve, qenë të vuvosura. Hija e tij sundonte gjithandej me një pushtet që çdo sekondë rritej.
Në dhomë nuk guxonte të hynte as drita, as zhurmat e makinave, që kalonin poshtë, në bulevard, për qejf të vet…Askush nuk e dinte që ajo gjendej aty e ngrirë, e murosur, e shastisur, e vockël, brenda dhomës së gjumit të një panjohuri të shquar të cilit, në gjysmë terr i dukeshin vetëm syzet dhe nofullat që i mbante shtrënguar, a thua se kishte frikë mos i shpëtonte ndonjë fjalë e pamençur dhe pa kuptim.
Këtu është fund-fillimi i botës, tha me vete, teksa në qafë ndjente damarin të rrihte, si një gjarpër që ia kanë zënë kokën në sfurk. Më futi këtu, në dhomën e gjumit, për të më treguar afërsi, intimitet, apo…? Në studio, mes librave, me siguri do të ndihesha e pavlerë, e shtypur, domethënë një hiç i ngrefosur…Prandaj më solli këtu që të ndihem si në mjedis familjar…Ti mezi e ke pritur këtë çast, erdhe vetë, me këmbët e tua, ju lute me telefon, bëre të pamundurën për këtë takim, tani përse ndihesh kaq keq? Çliroju, merr frymë thellë, mos e ler veten të duket e frikësuar, mos u sill si një katundare!
Nuk e dinte që fustani prej basme të hollë kishte marrë formën e gjinjve dhe kofshëve. Prej djersës çoha ishte ngjitur pas mishit njëlloj si kur të zë papritur shiu i verës në rrugë e nuk gjen dot strehë ku të fshihesh. Njëri çep i fustanit ishte palosur e qe ngritur, duke rrëfyer frapullimën e mishit të bardhë mbi e nën gju, por ajo nuk e kuptonte përse shkrimtari i mbante sytë aq gjatë poshtë bustit të saj…Ndoshta edhe ai ndjen vështirësi, tha me vete. Ishte pra ai çast i sikletshëm kur nuk e gjen askush dot fjalën kyçe për të çelur bisedën dhe çliruar veten.
Si një qiri, jo, jo, si një vegim tejet provokativ ngjasonte trekëndëshi i çrregullt i parakofshës së saj që përthyente e provokonte enkas gjysmë errësirën, duke i dhënë kuptim e trazim jo dhomës, po atij tuneli që, për çdo mashkull, e ka emrin “enigmë”, dmth seks. Asgjë më shumë nuk mund të tundojë një mashkull sa kjo bardhësi lemeritëse, mendoi shkrimtari, që i pëlqeu saktësia e fjalës “lemeritëse”. As vetë magjia e krijimtarisë. A nuk fshihet poshtë kofshëve të saj magjia e krijimtarisë? Seksi pa enigmë, pa mister, pa të papriturën e të panjohurën “ç’dreqin fshihet pas veshjes, ç’do të ndodhë më pas kur femra të dorëzohet…”, nuk do të kishte vlerë as sa një gotë me ujë të ftohtë që shërben për të shuar etjen në pikun e zhegut. Po të mos ishte kjo ngasje askush nuk do të krijonte!
Çvishu, i tha ai, më një zë të trashë, të mbytur e urdhëronjës. Vajza vështroi rrotull. Mos vallë kishte hyrë në dhomë një tjetër dhe ajo nuk e kishte vënë re?
Çvishu, pra, ç’dreqin pret, rënkoi ai dhe u kthye të shkonte drejt derës së dhomës. Heshtjen e theu gërvima e çelësit. Përse e mbylli derën? Padashje gishtat e njërës dorë e lanë fletoren me poezi mes këmbëve dhe u ngjitën lart, te gjoksi, te qafa; por aty, në vend të kopsave gishtat prekën damarin e qafës që pulsonte. Nuk kishte në trup triko, se ishte verë, përse do të duhej të kërkonte ku ishin e ku nuk ishin kopsat? E kam humbur, tha me vete. Nuk jam ndjerë kurrë kaq e pafuqishme.
Kjo ngatërresë e gishtave që kërkonin asgjënë, një justifikim i panevojshëm, e hutoi edhe më. Por nuk mund të çohej, nuk lëvizte dot, ku të shkonte? Kishte ngrirë, si të mos ish prej mishi, po prej allçie. Çvishu, pra, ç’pret? Unë nuk jam një lodër seksi…se unë jam…dhe se ..se ju më kini keqkuptuar…më vjen shumë shumë ,keq…Nuk gjente fjalë, qoftë edhe të kotë, që t’i tregonte vetes dhe më pas edhe “atij” se ajo nuk ishte një “nga ato” dhe se ajo kishte shumë shumë respekt për të , ndaj…
Shkrimtari u kthye përballë saj dhe vajza pa, e shtangur dhe e habitur, se ai po zbërthente një nga një kopsat e këmishës së tij. Poshtë xhamave të errët të syzeve ishte e pamundur të dëshifronte vështrimin e tij. Edhe nëpër fotografi, edhe kur e pat takuar, syzet e errëta i qenë dukur se shërbenin mrekullisht për të dëshmuar e theksuar rëndesën, gjenialitetin, domethënë peshën e emrit të tij. Pas xhamave të zinj fshiheshin mendimet dhe gjykimet e tij gjeniale, përherë origjinale e, natyrisht, edhe të papërsëritshme. Kurse tani xhamat e zinj i ngjanin si hyrje në një tunel pa drita…
Para se të nisej “për te ai” pat zgjedhur e vendosur të vishte pikërisht atë fustan ngjyrë rozë, pa kopsa, me një jakë të bardhë, me ça lule të kadifenjta, të hapërdara si murriza dëllinje.
Kështu do t’i dukem si gjimnaziste, pat menduar, pa e ditur se kjo nënkuptonte edhe: kështu do t’i pëlqej. Poshtë fustanit kishte veshur një këmishë të hollë, të mëndafshtë, llastika e së cilës ia shtrëngonte belin. Por e duronte tehun e mprehtë të llastikës se këmisha nuk do të lejonte tejdukjen e kofshëve, të vitheve e mbathjeve kur të dilte nga shtëpia e tij e të gjendej në kundërdritë. Gjithçka e kishte paramenduar me kujdes e hollësi, edhe rimelin, edhe fjalët, edhe buzëqeshjen, edhe mirënjohjen…përveç kësaj urdhërese harbute, të akullt, të prerë, që nuk të lejonte ta kundërshtoje:”Çvishu!”. Kjo fjalë fshiu, si një rrufe, të gjitha pandehmat e pritshmëritë.
Kur u bind që shkrimtari po i drejtohej asaj, vajza desh t’i thosh se …por të gjitha fjalët ishin shuar. Nuk kishte vapë, përkundrazi, ajo po dridhej ashtu prej një frikë që sa vinte shtohej. Një frikë që në të vërtetë nuk ishte vetëm frikë, po edhe diçka tjetër, e ngjashme me ndjesinë e çastit kur të vjen për të vjellë e nuk vjell dot. Nuk e di, nuk di përse unë jam këtu e si mund të dal që këtu…desh të shqiptonte, mjaft që të dëgjonte zërin e vet, por nuk kishte zë, me sa dukej as frymë.
Shkrimtari ndërkohë kishte hequr këmishën. Krahët e tij të hollë, gjoksi eshtak, pa qime, me gropë, si të kishte ngrënë grushte në dy tri paralelet e brinjëve, qafa pa jakën e këmishës që shëmbëllente me atë të një gjeli të çilit i kanë rënë pendët e i ka mbetur vetëm lafsha e kuqe mbi sqep, nuk e lanë të pyeste veten: ç’kuptim kishte kjo “çvishu!”? Përse shkrimtari e kishte hequr këmishën e po rrinte, përballë saj, si një statujë e mumjezuar, me kanatiere?
E kishte përfytyruar si pikën më të lartë të lumturisë atë çast, kur të ndodhej vetëm për vetëm, sy për sy me të e ai, ai, vetë ai pra, në heshtje e duke buzëqeshur do të lexonte poezitë e saj.
Shkrimtari nuk e shihte në sy, po sytë e errët, më sak xhamat e zinj prej miopi, i mbante mbërthyer mbi gjunjët e saj, mbi basmën e me lule të fustani, mbi atë të lemerishmen bardhësi të gjurit e të një pjese të kofshës. Vajza instiktivisht zgjati fundin, mbuloi gjurin, desh të ngrihej, por shkrimtari i kishte vënë duart mbi supe dhe po kërkonte një përballje paraprake me sytë e saj. Kurrë nuk kishte parë një miop pa syze. Nuk e dinte se si shfytyrohej e transformohej, për një sekondë, pamja e një miopi të lindur kur ky detyrohet të heqë syzet.
Vajza padashur klithi Ua!, një ua që më shumë se habi e pataksje i ngjante krakërimës së një sorre në pyll…Dhe u tërhoq prej tij, gati sa nuk u shemb mbi tapet. Dy kokërdhokët e syve të tij tregonin një tjetër njeri, prej të çilit duhej të ndjente, më së paku, frikë. E përzgjodhi fjalën “frikë” në vend të “pështirosje” se nuk donte t’i jepte të drejtë vetes të mendonte keq për shkrimtarin e madh e të adhuruar, aq më pak ta fyente vetmevete. Ç’faj kishte ai për pamjen e tij?
Teksa po përpiqej të mëkëmbej, nga teposhtë vuri re se shkrimtari po zbërthente edhe rripin e pantallonave. Me sa dukej atij nuk i kishte bërë përshtypje pataksja dhe ndjesia e vajzës. Ndoshta, pa syze, ai nuk kishte mundësi të vinte re turbullirën e paniktë të saj. Apo mos ndoshta shkrimtari kishte menduar që vajza qe shtrirë qëllimisht, pasi e kishte “përkthyer” si femër urdhrin e tij kategorik: “ç’vishu!”?
Vajza e detyroi veten të çohej, por nuk i urdhëronte dot as këmbët, as sytë, as mendjen, përveç instiktit femëror të vetmbrojtjes që i thosh: ik, ik, ik! Padashje, me bisht të syrit vuri re që shkrimtari kishte hequr edhe pantallonat. Mbathjet e bardha, të gjëra e të gjata deri në gju nuk mbulonin dot kërcinjtë dhe pulpat e këmbëve, që ashtu, hollake e të shtrëmbëra, si të një futbollisti të dalë qyshkur në pension, nën bardhësinë e brekëve e sidomos mbi grinë e çorapeve, deri në çapok, nuk ngjanin si gjunjë njeriu, por si dy gozhdë të ngulura kotekot mbi një trup njeriu.
Ua, mami!, klithi vajza e çmeritur dhe u turr te dritarja. Por dritarja qe mbyllur. Veshët e saj buçonin e nuk i deshifruan dot fjalët e shkrimtarit, një si ugurimë që e urdhëronte të dorëzohej e të mos bënte më kot naze..Hajt pra, mos më bëj mua numra, mos më ngri nervat, dëgjove?! Eja këtu e leri nazet!
Ndoshta këto fjalë shkrimtari nuk i tha me zë, por fakti që dora e tij ia kishte mbërthyer krahun e po e tërhiqte drejt shtratit, i nënkuptonte.
Befas shkrimtari i kapi dhe krahun tjetër dhe e tërhoqi nga vetja. Donte ta puthte. Ajo nuk i ndjeu buzët e tij, po sytë e tij, sytë e zbërdhylët prej miopi që kërkonin të depërtonin me ngulm mashkullor në askundin e pa fuqi të saj. Nuk kishte parë kurrë sy të tillë, pa ndriçim, si tyrjela; sy që të shohin e njëkohësisht edhe nuk të shohin. Sy që mendojnë, por kurrë nuk dihet me3 saktësi çfarë fshehin. Edhe kokërdhokët, të kërcyer, me sa duket nga stërmundimi për të kërkuar dritën e munguar, për të kapur, nëpërmjet xhamave optikë pamjen e mohuar nga miopia e lindur, dukej sikur synonin, me hir e pahir, ta tërhiqnin edhe viktimën brenda humbellës së tyre.
Vajza padashje e shtyu, e shtyu aq fort sa ai u shemb mbi shtrat, si një deng. E gjithë qenia e saj kërkonte të ikte, të ikte, të ikte, të arratisej, të zhdukej, përndryshe do t‘i binte të fikët; mund edhe të villte; mund edhe të qante mund edhe të ulërinte. Por nuk do të donte të bënte asnjë nga këto veprime, përveç shtysës së papërballueshme që i thosh: ik, ik, ik, ik! Nuk e kuptoi si u gjend te dera, si e gjeti çelësin, i çili çuditërisht iu bind dhe mçeli derën, pavarësisht nga zëri i ngjirur i shkrimtarit që po i kërkonte të kthehej, se…se…Zbriti shkallët e katit turravrap dhe, kur e kuptoi që askush nuk mund ta kthente prapsh, u plandos, mblodhi gjunjët, futi kokën mes tyre, si “për t’u zhdukur nga vetja”, u mbështet pas murit që i kishte rënë suvaja prej lagështirës të sahatit të ujit dhe dënesi me zë.
Asnjëherë nuk i kishte ndodhur të qante me zë e të mos e kuptonte psenë. Në fund të fundit ti shkove vetë te ai, i tha vetes, për ta ndëshkuar. Por nuk ishte kjo. Nuk ishte ndjenja e fajit. Kishte poshtëruar veten? Jo dhe jo. Nuk qante se ndihej e fyer dhe e përlyer; se kishte gabuar; se qe treguar një “bibë bulevardi”, si thosh ai…Qante se kishte humbur diçka të shtrenjtë, që nuk mund ta kthente dot. Ndihej më keq se po t’ia kishin rrëmbyer me përdhunë virgjërinë. Nga poshtë barkut, kushedi përse, një nakatirë që nuk ngjasonte me dhimbjen, po i ngjitej lart, në trup, në grykë, duke i shkaktuar ndjesinë e të mbyturit, gulçin e mungesës së ajrit, të të vjellit.
Ç’të ka ndodhur kështu moj bijë? Mos të kanë zbuar nga shkolla? Pse nuk shkon në shtëpi të qash? Duhej të ishte një nënë që e kishte dëgjuar e andaj pat zbritur shkallët. Vajza nuk e ngriti kokën. Zëri i dhembsur, përkedhelja e flokëve nga një dorë e panjohur nuk e qetësuan, përkundrazi. Kam humbur, nënë, tha. Ç’ke humbur, bijë? Fletoren e vjershave, tha me vete. Ato e kanë fajin. Ato më gënjyen. Ato më sollën këtu.
Vajza ngriti sytë e përlotur tek dëgjonte plakën që i thosh: Kështu e ka jeta, zemër, përditë ne humbim nga një gjë…Prandaj hiç mos u mërzit! Sot humb një gjë, nesër do të gjesh një tjetër…Kështu e gënjejmë veten…
“Kështu e gënjejmë veten”…Vajza u ngrit dhe zbriti shkallët me vrap, pa e përshëndetur gruan e panjohur. “Kështu e gënjejmë veten”, edhe pse na pëlqen ta gënjejmë, përsëriti, si një refren kënge që nuk të shqitet. Kur në rrugë u përfshi mes të panjohurve, që vejevinin e shihnin punën e vet, pa i hedhur sytë, pa e gjykuar për aventurën absurde të pak minutave më parë, u kujtua për fletorkën me vjersha, harruar e mbetur peng në dhomën e gjumit “të atij” shkrimtarit. Ky do ta gjente e me siguri do të kujtohej për ardh-ikjen e saj të “pashpjegueshme”…Në atë fletore qëndronte fshehur, mes rreshtave, mes vargjeve, shpirti i saj i gërmëzuar. Shpirti vajzëror që nuk ia kishte rrëfyer kurrkujt. Kishte dashur t’ia hapte zemrën “atij”…Por ai nuk do ta lexonte, nuk do të hynte në botën e saj naive, prej “bibe”. Me siguri do ta zinte me dy gishta, si një gjë të pisët e të ndyrë e me neveri e përbuzje do ta hidhte në koshin e plehrave.
Por kjo pandehmë, çuditërisht, në vend që ta lëndonte, e lehtësoi. Sepse fajin në fund të fundit nuk e kishte ajo, por vjershat, ajo fletore e braktisur në një dhomë gjumi, ëndërrimet e saj të hedhura në letër, dëshira për t’u dukur, për t’u ndjerë sa më e vlerësuar prej pranisë së tij, prej një lëvdate të tij, gjë që do të provonte, me gjasë, se ajo nuk ishte më ajo, një vajzë dosido, e zakonshme, e rëndomtë, derisa ai, ai, vetë ai pra po e begeniste…”Kështu e gënjejmë veten”. Në të vërtetë na pëlqen të gënjejmë veten. Bëjmë të pamundurën e të pabërën që të gënjejmë veten. Prandaj shihemi në pasqyrë.
Por pasqyra ishte thyer. Nuk e kishte thyer vetë. As ai, shkrimtari. E kishte thyer gënjeshtra që i bëjmë vetes.
A ia vlente të mërzitej e të qante për të?! Për këtë ndodhi që nuk do të guxonte kurrë dhe kurrkujt t ja rrëfente?