A duhen përdorur gratë në vdekje klinike si nëna bartëse?
Ky është koncepti jashtëzakonisht i diskutueshëm i paraqitur nga një filozofe dhe që po ngjall debate në perëndim.
Lëvizja- të cilën vetë shkrimtarja norvegjeze e pranon se është “pa dyshim shqetësuese” do të ndihmonte “prindërit e mundshëm që dëshirojnë të kenë fëmijë por nuk munden”, siç janë çiftet homoseksuale dhe jopjellore.
Por Dr Anna Smajdor, një profesoreshë e asociuar në filozofi në Universitetin e Oslos, gjithashtu pohoi se mund të ishte një opsion i zbatueshëm për gratë që ‘preferojnë të mos mbajnë’ një fëmijë. Gratë do të shmangnin rreziqet shëndetësore të shtatzënisë, të tilla si presioni i lartë i gjakut, së bashku me çdo traumë emocionale si rezultat i komplikimeve dhe kjo trajton problemin e mungesës së zëvendësuesve, argumentoi ajo. Dr Smajdor, i cili e përshkroi konceptin si ‘dhurim gestacional i gjithë trupit’, madje pretendoi se burrat me vdekje të trurit mund të përdoren si zëvendësues për të lehtësuar ‘kundërshtimet feministe’.
Megjithatë, ajo nuk shpjegoi se si burrat do të ishin në gjendje të mbanin një fëmijë. Por ajo tha se nuk është një ‘pjesë e fantashkencës’ dhe perspektiva mund ‘të qetësojë disa feministe’. Sipas teorisë së saj, gratë e vdekura nga truri do të përdoreshin si zëvendësues nëse do të kishin pranuar ta bënin këtë paraprakisht. Kjo do të përfshinte edhe vendosjen e embrioneve në mitrën e këtyre grave deri në lindje. Vdekja e trurit është e përhershme, që do të thotë se personi i prekur nuk mund të rifitojë kurrë vetëdijen ose nuk do të fillojë të marrë frymë vetë. Ata janë konfirmuar ligjërisht si të vdekur. Një vdekje e tillë mund të shkaktohet nga një atak kardiak apo hemoragji cerebrale, ose lëndime të tjera që ndalojnë furnizimin me gjak ose oksigjen në tru, raporton Daily Mail.
Një gjendje vegjetative në të cilën është ende legjenda e Formula 1, Michael Schumacher është ndryshe. Këta pacientë ende tregojnë disa shenja të vetëdijes dhe kanë një shans për t’u rikuperuar sepse pjesa qendrore e trurit të tyre ende funksionon. Njerëzit me tru të vdekur ende mund të kenë një zemër që rreh dhe gjoksi i tyre do të ‘ngrihet e ulet me çdo frymëmarrje’. Sidoqoftë, kjo varet vetëm nga makineritë e mbështetjes së jetës jo sepse personi ka rifituar mrekullisht aftësinë për ta bërë këtë vetë. Duke shkruar në Mjekësia Teoretike dhe Bioetika, Dr Smajdor tha se është ‘e habitshme’ që asnjë vend nuk i lejon gratë të dhurojnë trupin e tyre pas vdekjes së trurit, një ide e mbrojtur për herë të parë nga mjekët në vitin 2000. Çdo grua që dëshiron të shmangë vetë ‘rreziqet dhe ngarkesat’ e të qenit shtatzënë duhet të ketë akses në këtë formë të surrogacisë, tha ajo.
Shtatzënia dhe lindja e fëmijës mbartin ‘rreziqe të rëndësishme për shëndetin’ dhe është më vdekjeprurëse se fruthi, pohoi Dr Smajdor. Megjithatë, kjo nuk është e vërtetë në MB, ku njerëzit kanë dy herë më shumë gjasa të vdesin nga infeksioni i frymëmarrjes sesa gjatë shtatzënisë. Por nënat në pritje mund të përballen me rreziqe shëndetësore nga presioni i lartë i gjakut, i cili mund të çojë në sulme kërcënuese për jetën të quajtura eklampsia dhe diabeti, i cili rrit rrezikun e abortit dhe komplikimeve gjatë lindjes.
Çiftet që zgjedhin të përdorin një surrogat të vdekur nga truri do të shmangnin vetë traumën e drejtpërdrejtë ’emocionale dhe fizike’ nëse do të kishte komplikime me lindjen, argumentoi Dr Smajdor. Dhuruesit do të ishin ‘nën kontroll dhe mbikëqyrje absolute mjekësore’ gjë që nuk do të ndërhynte në jetën e tyre – siç do të ishte një zëvendësues i gjallë pasi funksioni i dhuruesit është ‘vetëm për të ngjizur’, pohoi Dr Smajdor. Dhe vetë qasja ‘ofron një zgjidhje për problemet e zëvendësimit’, tha Dr Smajdor.
Ajo nuk shpjegoi se cilat janë çështjet, por ka mungesë të surrogatëve dhe procesi mund të kushtojë deri në 80,000 £ në MB dhe dyfishi i kësaj shume në SHBA.
