Elaine Hall dhe Roland Passaro, të dy 88 vjeç, u takuan në shkollën e mesme në vitin 1950, por humbën kontaktin.
Roland John Passaro shikon mbrapa në kohën e tij të rritjes në vitet 1950 me një lloj butësie magjepsëse, veçanërisht kur bëhet fjalë për kohën që ai kaloi me dashurinë e tij të parë, Elaine Hall.
Të dy u takuan në klasën e nëntë në vitin 1950 në atë që atëherë quhej Harrison-Morton Junior School në Allentown. Nuk ishte e vështirë për ta të shkonin mirë. Ai ishte një atlet yll në ekipin e bejsbollit dhe një roje qitjeje dhe përpara në ekipin e basketbollit. Ajo ishte një nxitëse e tifozëve.
Së bashku, ata kërcenin shumë të shtunave në YMCA, shkonin duke notuar në pishinën e komunitetit gjatë verës dhe merrnin pjesë në çorapët dhe festat e shtëpisë. Ata jetonin vetëm katër blloqe larg njëri-tjetrit dhe shkonin në shtëpi së bashku pas shkollës
Passaro ishte gjithashtu i dashuruari i parë i znj. Ata kaluan në shkollën e mesme Allentown për klasën e 11-të, ata e panë njëri-tjetrin gjithnjë e më pak. Ata ishin në një klasë me rreth 900 nxënës dhe kishin orare shumë të ndryshme. Ai u takua me vajza të tjera dhe ajo takoi burrin me të cilin do të martohej në moshën 18-vjeçare.
Pasi mbaruan shkollën e mesme në vitin 1953, ata vazhduan rrugët e tyre. Z. Passaro, 88 vjeç, u bë lojtar për ekipin e bejsbollit të ligës së vogël Winston-Salem Red Birds nga viti 1957 deri në 1961, duke u tërhequr pasi pësoi një dëmtim të shtyllës kurrizore. Ai u diplomua në atë që quhej atëherë Kolegji Moravian në Bethlehem. Me një diplomë bachelor në anglisht. Aty takoi gruan që do të bëhej gruaja e tij.
Zonja Hall, gjithashtu 88 vjeç, punoi për gazetën lokale, The Morning Call, derisa doli në pension në 2001 si drejtoreshë e reklamave dhe zhvillimit të biznesit. Gazeta mbulonte qëndrimet e z. Passaro në bejsbollin profesionist, kështu që ajo ishte në gjendje të vazhdonte me karrierën e tij për ato katër vjet.
Që atëherë e tutje, ajo do të dëgjonte se çfarë po bënte ai. Ai ishte i martuar, jetonte në Majami dhe kishte një qëndrim të gjatë në Eastern Airlines, ku ishte nënkryetar i marrëdhënieve të punës.
Pavarësisht se jetonin jetën e tyre të plotë, nostalgjia e parë e dërrmuar zgjati për dekada.
“Kisha një vend të veçantë në zemrën time për dashurinë time të parë që e mbajta gjatë gjithë jetës sime”, tha zonja Hall. “Shpesh pyesja veten, a ishte ai i lumtur? A ka pasur një jetë të mirë? Por nuk e kisha idenë.”
Ata kishin secili nga tre fëmijë. Ai kishte tre djem (njëri vdiq në prill 2002), dhe ajo kishte dy vajza dhe një djalë (djali i saj vdiq në 2021). Martesa e parë e zonjës Hall përfundoi me divorc në vitin 1976. Disa muaj pasi djali i z. Passaro vdiq, gruaja e tij vdiq në shkurt 2003. “Ishte një kohë shumë e vështirë për mua,” tha ai.
Ata kishin organizuar një ribashkim të të gjithë klasës së tyre për të rikujtuar kohët e vjetra.
Por nga fatkeqësia që i kishte ndodhur zoti Passaro nuk kishte në plan të merrte pjesë. Por miqtë e tij e shtynë të bënte udhëtimin nga Majami në Allentown.
Në tetor 2003, zonja Hall u ul pranë tavolinës së zotit Passaro në një karrige bosh pranë tij. Ajo kishte lexuar nekrologjinë e gruas së tij në The Morning Call dhe i shprehu ngushëllimet e saj.
Ai i tregoi asaj për djalin e tij, të cilin ajo nuk e kishte ditur. Ata folën për këtë dhe më pas u kujtuan kohët e vjetra. Ishte hera e parë që e shihnin njëri-tjetrin pas 50 vitesh.
Kur erdhi koha e darkës, ajo u kthye në tryezën e saj. Ata e panë njëri-tjetrin edhe disa herë atë natë. Madje një nga shoqet e zonjës Hall i ka bërë një foto të dyve.
Në fund të natës ai i tha asaj se sa shumë i pëlqente ta shihte sërish dhe i kërkoi adresën e emailit që të mbanin kontakte. Dhe më pas, ai u përkul dhe e puthi butësisht në buzë, kujton çifti i lumtur.
“Ai thotë se e bëra këtë tingull të vogël ‘op’, sikur isha e befasuar,” tha zonja Hall. Por një gjë ishte e sigurt: “Kam pasur fluturat. Dhe u nisa nga dera.”
“Nuk e di nëse kjo ishte për të nisur diçka apo për të thënë lamtumirë,” tha zoti Passaro. “Por gjithçka funksionoi.”
Tre javë më vonë, zonja Hall mori një letër me postë nga zoti Passaro. (Ajo e ka ende letrën.) Ajo kishte pritur me durim një email, por në mbrojtje të tij, kompjuteri i tij ishte prishur. Pas javësh kërkimi, ai ishte në gjendje të merrte në dorë adresën e saj postare përmes komitetit të ribashkimit të shkollës së mesme.
Në letër, ai tha se ishte penduar që nuk kishte thënë më shumë në ribashkim dhe se nëse ajo donte të vazhdonte bisedën, duhet t’i telefononte.
Kështu bëri ajo dhe ata folën për gjashtë orë. “Dua të them se kishim kaq shumë për të folur,” tha zonja Hall. Ata biseduan me email dhe telefon për tre muaj, duke u rilidhur dhe duke plotësuar jetën e tyre.
“Mendoj se një nga gjërat që më bëri kaq të interesuar ishte të kisha dikë që në fakt u rrit me mua,” tha zoti Passaro. “Kur përmenda një rrugë apo diçka tjetër, ajo e dinte saktësisht se për çfarë po flisja.”
Por edhe telefonatat dhe mesazhet e tyre u bënë pak më pikante. “Ai ishte shumë romantik në email,” tha ajo. Kur e kishte parë në ribashkim, kishte menduar se ajo ishte po aq “hot” sa ishte në klasën e nëntë, në fund të fundit, tha ai me lojë.
“E pashë atë duke pritur në aeroport dhe ndjeva në shtyllën kurrizore – të dridhurat”, kujton zonja Hall. “Ai ishte shumë i ëmbël.”
Ata hipën në makinën e tij dhe ai e çoi atë rreth lagjes Coconut Grove të Majamit dhe Coral Gables aty pranë. Ata bënë një ndalesë për një koktej në një restorant në CocoWalk, një qendër tregtare në natyrë, dhe u mbajtën për dore. Kur arritën në shtëpinë e tij në Kendall, ata ndanë “puthjen e tyre të bukur mikpritëse”, tha zonja Hall.
Ajo qëndroi me të në Miami për katër ditë, dhe gjatë gjithë vitit, ajo bëri disa udhëtime të tjera deri në Miami. Pas çdo vizite, ai vuri re më shumë nga rrobat e saj në dollapin e tij. “E dija se ajo po lëvizte në një farë mënyre,” tha ai.
Nusja dhe dhëndri kapen për dore dhe kërcejnë së bashku në pistën e vallëzimit. Ajo ka veshur një fustan të bardhë nusërie. Ai ka veshur një kostum gri dhe një papijon të zi. Mysafirët janë ulur në sfond.
Ata i befasuan të gjithë me një “ngacmim të gjallë” në këngën e viteve 1950 “Kansas City” gjatë kërcimit të tyre të parë.Kredia…Fotografi Maddy Godt
Ky transferim i përhershëm ndodhi gjatë sezonit të festave të atij viti, në vitin 2004. Vajzat e saj e kishin ulur atë disa javë para pushimeve dhe i sugjeruan që t’i kalonte me të. Kështu bëri dhe arriti në një shtëpi të zbukuruar me drita vezulluese dhe një pemë Krishtlindjeje.
“Ishte kaq e bukur,” tha zonja Hall. “Unë isha marrëzisht e dashuruar me të, ai ishte i dashuruar me mua. Unë kurrë nuk u largova atëherë.”
Për disa arsye, tema e martesës nuk u ngrit kurrë deri më 2 tetor 2022. Atë ditë, një çift në Palm Harbor
Më 23 mars, çifti u martua në Grand Haven Village Center, një hapësirë grumbullimi në komunitetin e tyre të mbyllur në Palm Coast. James Passaro, djali i zotit Passaro, i cili më parë ishte shuguruar nga Kisha e Jetës Universale, shërbeu përpara 22 të ftuarve, të cilët përfshinin katër fëmijët e tyre, tetë nga nëntë nipërit e mbesat dhe dy stërnipërit.
“Sinqerisht, nuk mendoja se kjo botë kishte ndërtuar dikë që me të vërtetë e meritonte atë,” tha Jonathan Edward Durham, një shkrimtar dhe nipi i zonjës Hall. “Por gjithçka ndryshoi në momentin që takova Rollie dhe familjen e tij.”
Zonja Hall tha se donte dy gjëra për dasmën e saj: “Doja të kisha të gjithë familjen tonë bashkë. Dhe doja një fustan të bukur sepse herën e parë që u martova, nuk e kisha atë.” Ajo e gjeti fustanin e saj në Galerinë e Martesave në Orlando, Fla., gjatë një udhëtimi vajzash me vajzat e saj.
Vajzat e saj gjithashtu kaluan natën para dasmës me të në një dhomë hoteli në Hammock Beach Golf Resort and Spa, ndërsa dy djemtë e zotit Passaro qëndruan me të në shtëpi. Secili kishte një mbrëmje për vete, duke folur në orët e para të mëngjesit me fëmijët e tyre.
Në natën e tyre të dasmës, çifti qëndroi në një suitë me pamje nga oqeani në të njëjtin hotel. Fëmijët e tyre i befasuan me rroba të bardha me gëzof ku shkruhej “Nusja” dhe “Dhëndri”, duke i shtrirë në shtrat për ta. Ata veshën rrobat, bënë një selfie dhe ua dërguan të gjithë fëmijëve të tyre atë natë me një mesazh: “Natën e mirë, faleminderit që e bëtë dasmën tonë kaq të veçantë”, kujton zonja Hall.
“Dhe ne patëm një natë të mrekullueshme martese,” tha ajo.
“Njerëzit më pyesin, ‘Epo, a ndjehet ndryshe?’ Sepse ne ishim bashkë kaq gjatë”, shtoi ajo. “Po po. Ndihet ndryshe. Nuk e di saktësisht se si, sepse mendoja se e doja aq shumë sa munda më parë, por po më vjen keq ndërsa flas për këtë. Sigurisht që ndihem sikur do të përballemi me të ardhmen së bashku.”
