Viktima në luftë, viktima në paqe

Civilët, pra njerëzit e Bllacës e Stankovecit, viktimat e mëdha dhe të vërteta të mizorisë së forcave serbe, janë po ashtu viktima të personave të llojit të Haradinajt

Kanë qenë, janë dhe do të jenë. Tërbimi i tyre është ndaj civilëve rritet sa më shumë që rritet kujtesa, nderimi dhe respekti ndaj atyre viktimave të vërteta, sepse kjo nënkupton po ashtu që çlirimtarët e rremë ta humbin vlerësimin, e me këtë – kjo dhemb më shumë – pushtetin.

Civilët, fëmijët, gratë, pleqtë, vazhdojnë të jenë viktima edhe pas luftës. Vazhdojnë të jenë viktima edhe me dekada të tëra pas luftës. Dhuna ndaj tyre është e ushtruar në forma të ndryshme, edhe nëse jo tamam me intensitetin dhe fatalitetin e asaj të ushtruar gjatë luftës; edhe nëse nuk bëhet fjalë tamam për dhunë fizike. Dhe janë viktima të të dy ish-palëve ndërluftuese.

Sulmi i fundit mizor ndaj atyre është ai i kryeministrit të tashëm, Ramush Haradinaj. Kryeministri, në morinë e deklaratave të tij publike prej gangsteri, kërcënoi, në parafrazim, nuk mund të merren me hetimin e skandalit të listave të fryra të veteranëve njerëz të Bllacës dhe Stankovecit. Sipas tij, njeriu i Bllacës dhe Stankovecit është prokurori.

Përkatësisht, njerëz të Bllacës dhe Stankovecit janë rreth një milionë civilë të keqtrajtuar, dhunuar, përndjekur dhe deportuar në mënyrë masovike nga regjimi i Millosheviçit. Bllaca dhe Stankoveci, në historinë tonë të fundit tragjike dhe në kujtesën tonë kolektive, janë kampet e refugjatëve që zgjuan dhembshurinë e botës mbarë dhe kështu edhe legjitimuan intervenimin humanitar në Kosovë, si pasojë e të cilit edhe u bë i mundshëm largimi i forcave serbe nga vendi, pra çlirimi i vendit.

Pra, deklarata të tilla kryeministri ka pasur në vazhdimësi. Sigurisht, jo vetëm ai. Personave, që mungesën e mendjes dhe zemrës e kanë të kompensuar në muskuj, nuk u ngjall dhembshuri as simpati gjendja e viktimës. Prandaj, sa herë të jetë e mundshme – e do të jetë e mundshme pothuajse çdo herë – do të bëjnë çmos ta njollosin, nëpërkëmbin dhe përçmojnë. Civilët, pra njerëzit e Bllacës e Stankovecit, viktimat e mëdha dhe të vërteta të mizorisë së forcave serbe, janë po ashtu viktima të personave të llojit të Haradinajt.

Kanë qenë, janë dhe do të jenë. Tërbimi i tyre është ndaj civilëve, rritet sa më shumë që rritet kujtesa, nderimi dhe respekti ndaj atyre viktimave të vërteta. Sepse kjo nënkupton po ashtu  që çlirimtarët e rremë ta humbin vlerësimin, e me këtë – kjo atyre u dhemb më shumë, vetëm kjo u dhemb në të vërtetë – pushtetin.

Ndër të tjera, pra, kjo është një arsye pse ai është kaq i mllefosur me njerëzit e Bllacës dhe Stankovecit, përçmues dhe përqeshës. Është i mllefosur me viktimën, sepse është kundër saj. Është kundër gjendjes së saj jo pse është kundër vuajtjes së saj, por përkundrazi, sepse e konsideron subjekt të dhunës së vet, mosdurimit. Qëllimi është t’i shtohet vuajtja, edhe pas daljes nga ferri i vërtetë, t’i bëhet e pandashme; të konsiderohet turp pafuqia, mundimet, vuajtjet. Në fund, edhe të mohohet të ketë vuajtur, të jetë persekutuar, nëpërkëmbur.

Kështu gjithherë kanë menduar dhe vepruar edhe të gjithë autorët e krimeve monstruoze në histori, kudo mbi faqen e dheut. Qysh nga hera na ishte bërë fare e qartë se mjerimi më i madh i këtij vendi janë banditët e luftës.

E banditët e luftës janë në krye të shtetit, në krye të të gjitha institucioneve. Zgjedhja e Haradinajt kryeministër e ka çuar pikën e vlimit të këtij mjerimi pothuajse në shpërthim. Është një prej turpeve më të mëdha që na ka ndodhur pas luftës në shoqëri.