Rënia tragjike e Benito Mussolinit! Të vërtetat e fshehta e orëve të fundit të diktatorit fashist në panik

Më 28 prill 1945, diktatori fashist i turpëruar Benito Mussolini u ekzekutua brutalisht nga partizanët italianë në fshatin Giulino di Mezzegra.

Kur Benito Mussolini, sundimtari tiranik i Italisë Fashiste para dhe gjatë Luftës së Dytë Botërore, u ekzekutua më 28 prill 1945, ishte vetëm fillimi.

Turmat e zemëruara e lidhën kufomën e tij, e pështynë, e vranë me gurë dhe përndryshe e përdhosën përpara se ta shtrinin përfundimisht. Dhe për të kuptuar pse vdekja e Musolinit dhe pasojat e saj ishin kaq brutale, së pari duhet të kuptojmë brutalitetin që nxiti jetën dhe mbretërimin e tij.

Brenda Ngritjes në pushtet të Benito Musolinit

Benito Musolini mori kontrollin e Italisë falë penës po aq sa edhe shpatës.

I lindur më 29 korrik 1883, në Dovia di Predappio, ai ishte inteligjent dhe kërkues që në moshë të re. Në fakt, ai fillimisht filloi të bëhej mësues, por shpejt vendosi që karriera nuk ishte për të. Megjithatë, ai lexoi me pasion veprat e filozofëve të mëdhenj evropianë si Immanuel Kant, Georges Sorel, Benedikt de Spinoza, Peter Kropotkin, Friedrich Nietzsche dhe Karl Markx.

Në të 20-at e tij, ai drejtonte një sërë gazetash që përbënin fletë propagande për pikëpamjet e tij gjithnjë e më ekstreme politike. Ai mbrojti dhunën si një mënyrë për të sjellë ndryshime, veçanërisht kur bëhej fjalë për avancimin e sindikatave dhe sigurinë për punëtorët.

Gazetari i ri dhe zjarri u arrestua dhe u burgos disa herë për nxitjen e dhunës në këtë mënyrë, duke përfshirë mbështetjen e tij për një grevë të dhunshme të punëtorëve në Zvicër në vitin 1903. Pikëpamjet e tij ishin aq ekstreme sa Partia Socialiste madje e përjashtoi atë dhe ai dha dorëheqjen nga Gazete.

Musolini më pas i mori gjërat në duart e tij . Në fund të vitit 1914, me fillimin e Luftës së Parë Botërore, ai themeloi një gazetë të quajtur Populli i Italisë . Në të, ai përshkroi filozofitë kryesore politike të nacionalizmit dhe militarizmit dhe ekstremizmit të dhunshëm që do të drejtonin jetën e tij të mëvonshme.

“Që sot e tutje ne jemi të gjithë italianë dhe asgjë tjetër veçse italianë”, tha ai një herë. “Tani që çeliku ka takuar çelikun, një thirrje e vetme vjen nga zemrat tona – Viva l’Italia! [Rroftë Italia!]”

Një transformim në një diktator brutal

Pas karrierës së tij si gazetar i ri dhe shërbimit të tij si gjuajtës i mprehtë gjatë Luftës së Parë Botërore, Benito Mussolini themeloi Partinë Nacional Fashiste të Italisë në 1921.

I mbështetur nga një numër në rritje i mbështetësve dhe skuadrave paraushtarake të armatosura të veshura me të zeza, lideri fashist që e quajti veten “Il Duce” shpejt u bë i njohur për fjalimet e zjarrta të ushqyera nga botëkuptimi i tij politik gjithnjë e më i dhunshëm. Ndërsa këto skuadra “këmishë të zezë” u mblodhën në të gjithë Italinë veriore – duke i vënë zjarrin ndërtesave qeveritare, duke vrarë kundërshtarët me qindra – vetë Musolini bëri thirrje për një grevë të përgjithshme të punëtorëve në 1922, si dhe një marshim në Romë.

Kur 30,000 trupa fashiste hynë me të vërtetë në kryeqytet duke bërë thirrje për revolucion, nuk kaloi shumë kohë dhe udhëheqësit mbretërues të Italisë nuk kishin zgjidhje tjetër veçse t’ia dorëzonin pushtetin fashistëve. Më 29 tetor 1922, Mbreti Victor Emmanuel III emëroi Musolinin kryeministër. Ai ishte më i riu që mbajti ndonjëherë këtë detyrë dhe tani kishte një audiencë më të gjerë për fjalimet, politikat dhe botëkuptimin e tij se kurrë më parë.

Gjatë gjithë viteve 1920, Musolini rindërtoi Italinë sipas imazhit të tij. Dhe nga mesi i viteve 1930, ai filloi me të vërtetë të kërkonte të ushtronte fuqinë e tij përtej kufijve të Italisë. Në fund të vitit 1935, forcat e tij pushtuan Etiopinë dhe, pas një lufte të shkurtër që përfundoi me fitoren e Italisë, e shpallën vendin një koloni italiane.

Disa historianë shkojnë aq larg sa pretendojnë se kjo shënoi fillimin e Luftës së Dytë Botërore. Dhe kur filloi, Musolini zuri vendin e tij në skenën botërore si kurrë më parë.

Si Duce hyri në Luftën e Dytë Botërore

Pesë vjet pas pushtimit etiopian, Benito Mussolini shikonte nga anash teksa Hitleri pushtoi Francën. Në mendjen e tij, Il Duce mendonte se duhej të ishte Italia që luftonte kundër francezëve. Megjithatë, pa dyshim, ushtria gjermane ishte më e madhe, e pajisur më mirë dhe kishte udhëheqës më të mirë. Kështu Musolini mundi vetëm të shikonte, të rreshtohej plotësisht me Hitlerin dhe të shpallte luftë kundër armiqve të Gjermanisë.

Tani, Musolini ishte në thellësi. Ai i kishte shpallur luftë pjesës tjetër të botës – me vetëm Gjermaninë për ta mbështetur.

Dhe Il Duce gjithashtu kishte filluar të kuptonte se ushtria italiane ishte mjerisht e nën-klasifikuar. Ai kishte nevojë për më shumë se thjesht fjalime të zjarrta dhe retorikë të dhunshme. Musolinit kishte nevojë për një ushtri të fortë për të mbështetur diktaturën e tij.

Italia shpejt përdori fuqinë e saj ushtarake për të pushtuar Greqinë, por fushata ishte e pasuksesshme dhe jopopullore në vend. Atje njerëzit ishin ende pa punë, të uritur, dhe kështu ndiheshin rebelë. Pa ndërhyrjen ushtarake të Hitlerit, një grusht shteti me siguri do të kishte rrëzuar Musolinin në 1941.

Rënia e Benito Musolinit

Duke u përballur me presionin në frontin e brendshëm për shkak të kushteve gjithnjë e më stresuese të kohës së luftës dhe rebelimit nga brenda radhëve të tij, Benito Mussolini u hoq nga detyra nga mbreti dhe Këshilli i Madh në korrik të vitit 1943. Aleatët kishin rimarrë Afrikën veriore larg Italisë dhe Siçilia ishte tani në duart e aleatëve ndërsa ata përgatiteshin të pushtonin vetë Italinë. Ditët e Il Duçes ishin të numëruara.

Forcat besnike të mbretit italian e arrestuan Musolinin dhe e burgosën. Ata e mbajtën të mbyllur në një hotel të largët në malet e Abruzzi.

Forcat gjermane fillimisht vendosën se nuk do të kishte shpëtim përpara se së shpejti të ndryshonin mendje. Komandot gjermane u përplasën me avionë në anën e malit prapa hotelit përpara se të lironin Musolinin dhe ta transportonin me avion në Mynih, ku ai mund të bisedonte me Hitlerin.

Fyhreri e bindi Il Duce-n të krijonte një shtet fashist në Italinë veriore – aty ku filloi gjithçka – me Milano si selinë e tij. Në këtë mënyrë, Musolini mund të mbante pushtetin ndërsa Hitleri mbante një aleat.

Musolini u kthye triumfues dhe vazhdoi të shtypte kundërshtimin e tij. Anëtarët e Partisë Fashiste torturuan këdo me pikëpamje të kundërta, deportuan këdo me një emër joitalian dhe mbajtën një kontroll të hekurt në veri. Trupat gjermane punuan krahas bluzave të zeza për të ruajtur rendin.

Ky mbretërim terrori erdhi në krye më 13 gusht 1944. Fashistët mblodhën 15 partizanë të dyshuar antifashistë, ose njerëz besnikë ndaj Italisë së re, në Piazzale Loreto të Milanos . Me ushtarët gjermanë SS që shikonin, njerëzit e Musolinit hapën zjarr dhe i vranë. Që nga ai moment partizanët e quajtën këtë vend “Sheshi i Pesëmbëdhjetë Dëshmorëve”.

Në tetë muaj të tjerë, njerëzit e Milanos do të hakmerreshin ndaj Musolinit – në një veprim po aq të egër.

Si vdiq Benito Mussolini?

Në pranverën e vitit 1945, lufta në Evropë kishte mbaruar dhe Italia ishte thyer. Jugu ishte në gërmadha ndërsa trupat aleate përparonin. Vendi u godit, dhe shumë menduan se faji ishte i Il Duçes.

Por arrestimi i Il Duçes nuk ishte më një rrugë e mundshme veprimi. Edhe pse Hitleri ishte i rrethuar nga trupat aleate në Berlin, Italia nuk donte të rrezikonte më me fatin e saj.

Më 25 prill 1945, Benito Musolini pranoi të takohej me partizanët antifashistë në pallatin e Milanos. Pikërisht këtu ai mësoi se Gjermania kishte filluar negociatat për dorëzimin e Musolinit, gjë që e çoi atë në një tërbim të frikshëm.

Ai mori zonjën e tij, Clara Petacci, dhe iku në veri ku dyshja u bashkuan me një kolonë gjermane të drejtuar për në kufirin zviceran. Të paktën kështu, besonte Musolini, ai mund të jetonte ditët e tij në mërgim.

Ai e kishte gabim. Il Duce u përpoq të vishte një përkrenare dhe pallto naziste si maskim në kolonë, por ai u njoh menjëherë. Koka e tij tullac, nofulla e ngulur thellë dhe sytë e mprehtë kafe e lanë atë. Musolini kishte zhvilluar një ndjekës të ngjashëm me kultin dhe njohje të menjëhershme gjatë 25 viteve të fundit – për shkak të fytyrës së tij të suvatuar në të gjithë propagandën mbarëkombëtare – dhe tani ajo ishte kthyer për ta ndjekur atë.

Nga frika e një përpjekjeje tjetër shpëtimi të Musolinit nga nazistët, partizanët e larguan Musolinin dhe Petaccin në një shtëpi të largët në fermë. Të nesërmen në mëngjes, partizanët i urdhëruan çiftin të qëndronin përballë një muri me tulla pranë hyrjes së Villa Belmonte, pranë liqenit Como të Italisë dhe një skuadër pushkatimi qëlloi çiftin në një breshëri armësh. Pas vdekjes së Musolinit, fjalët e fundit që ai tha ishin “Jo! Jo!”

Musolini kishte ardhur jashtëzakonisht afër arritjes së Zvicrës; qyteti turistik i Como fjalë për fjalë ndan një kufi me të. Disa milje të tjera dhe Musolini do të ishte i lirë.

Por pikërisht kështu, jetës së dhunshme të Musolinit i kishte ardhur fundi i dhunshëm. Megjithatë, vetëm për shkak se vdekja e Musolinit tani kishte mbaruar, nuk do të thotë se historia ishte.

Ende të pakënaqur, partizanët mblodhën 15 fashistë të dyshuar dhe i ekzekutuan në të njëjtën mënyrë. Vëllai i Klarës, Marcello Petacci, gjithashtu u qëllua për vdekje teksa po notonte në liqenin e Komos, duke u përpjekur të arratisej.

Dhe turmat e zemëruara nuk kishin mbaruar ende./Përktheu dhe përshtati Gazeta Shqiptare.